Nev‘î’nin içerisinde manzum parçaları da ihtiva eden mensur siyaset-nâmesi. Yazım tarihi tam olarak bilinmeyen eser, Cigala-zâde Yusuf Sinan Paşa’nın (ö. 1606) vezirliği zamanı olan 27 Ekim-5 Aralık 1596 tarihleri arasında kaleme alınmıştır. Sekiz varak olan bu metinde vezirlerin devlet işlerindeki önemli rolü anlatılmış ve ideal bir tablo çizilmiştir.

Nev‘î, Fezâilü’l-Vüzerâ ve Hasâilü’i-Ümerâ'da insanların en şereflilerini üç gruba ayırır: Bunlar sırasıyla peygamberler, halifeler ve vezirlerdir. Ona göre vezir sultanın gözü, kalbi, kulağı ve hüküm veren dili gibi olmalıdır. Bir konuda sultan veziriyle fikir alışverişinde bulunursa, ona her yönüyle itimat etmelidir. Bunun için vezir, eminliğiyle padişahın güvenini sağlamalıdır. Müellif, vezirin iyi ahlâklı, zeki, dindar ve hilm (yumuşak huyluluk) sahibi olmasını nasihat eder. Bu vasıflara sahip olmayan bir kişinin vezirliğe getirilmemesi gerektiğini belirtir. Nev‘î, son olarak Sinan Paşa’nın yapmış olduğu başarılı işlerle Âsaf bin Berhiyâ, Büzürcmihr, Nizâmülmülk ve Amîdüddin-i Salgurî gibi vezirliğiyle ün yapmış şahıslardan, Beydebâ gibi filozoftan daha üstün olduğunu söyler. Nev‘î’ye göre isimleri anılan zatlar Sinan Paşa’nın zamanında yaşasalardı, onun yanında sönük kalacaklardı.

Nev‘î, eserinde orta nesre örnek olacak üslup kullansa da daha çok süslü nesri tercih etmiştir. Metinde Arapça-Farsça kelime ve tamlamaları sıklıkla tercih eden yazar, akıcılığı sağlamak için secilere de başvurmuştur.
Fezâilü’l-Vüzerâ ve Hasâilü’i-Ümerâ, Fatih Koyuncu tarafından yayınlanmıştır (2016).

Yazarın biyografisi için bk. “Nev’î, Yahya”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/nevi-yahya