Kayserili Halil Paşa tarafından XVI. yüzyılın sonu veya XVII. yüzyılın başlarında yazıldığı düşünülen dinî-didaktik eser. Eserin tarih kitaplarından yararlanılarak yazıldığı müellif tarafından girişte beyan edilmiştir. Beş bölümden oluşan eserin konusu, Şam’ın faziletleridir. Birinci bölümde, Şam’ın bir şehir adı olmadığı, buranın Dımaşk, Medine, Bağdat ve Halep şehirlerini içine alan bölgenin adı olduğu ve Şam bölgesindeki en iyi şehrin Dımaşk olduğundan bahsedilmiştir. Bu bölümde Şam’ın faziletleriyle ilgili on hadis rivayeti sunulmuştur. İkinci bölümde, Kur’an-ı Kerim’in Tin, Fecr ve Mü’minûn surelerinde geçen bazı ayetler ile birtakım hadis rivayetlerinden hareketle Şam’ın faziletli olduğuna dair deliller ortaya konmuştur. Üçüncü bölüm, Şam mescitlerinin faziletlerini ihtiva etmektedir. Diğer bölümlere oranla daha hacimli olan bu bölümde, Dımaşk şehrinin Müslümanlar tarafından fethedilişi, Emevî Camii ile ilgili çeşitli hususlar ve Emevî Camii başta olmak üzere Şam mescitlerinde yapılan ibadetlerin önemi ve faziletleri gibi hususlara yer verilmiştir. Dördüncü bölümde, Şam’da ölen veya buraya defnedilen peygamber, sahabe ve şehitlere ilişkin bilgiler yer almaktadır. Ayrıca bu bölümde Hâbil ile Kâbil hikâyesi de kısaca anlatılmaktadır. Beşinci bölümde, Şam’da meydana gelen dinî ve tarihî önemli olaylar, ahir zamanda ortaya çıkacak olan muhtelif meseleler ve Şam’daki bazı yerlerin faziletlerine değinilmiştir.

Akıcı bir üslupla yazılan ve uzun, canlı cümlelerle oluşturulan eserin dili sadedir. Fezâ’il-i Şâm-ı Şerîf’in bilinen tek nüshası Üsküdar Hacı Selim Ağa Yazma Eser Kütüphanesi’nin Hüdâyî Efendi bölümünde 1162 demirbaş numarasıyla kayıtlıdır (Çam 2016a: 7-32; 2016b: 249-251).