Kemâloğlu’nun bilinen tek eseri. Ferah-nâme, içine yayılmış gazel formundaki az sayıdaki manzume dışında, mesnevi nazım biçiminde ve aruzun "mefâ‘îlün mefâ‘îlün fe‘ûlün" kalıbıyla yazılmıştır (Çavuşoğlu 2014: 37). Mesnevinin Afyon nüshası 3034, İzzet Koyunoğlu nüshası ise 2986 beyittir. 789/1387 tarihinde tamamlanan eser, Hz. Süleymân’ın kendisine isyan eden devleri cezalandırışı vakası etrafında gelişen olağanüstü maceraları hikâye eden dinî-ahlâkî bir ibretnamedir. Şair, 13 bölümden oluşan bu macera hikâyesi ile öğüt ve nasihat verme gayesindedir (Özkan 1996: 358; Çavuşoğlu 2014: 22). Sade bir dil ile kaleme alınan Ferah-nâme’de Kur’ân-ı Kerîm’de çizilen kâmil insan modeli öne çıkarılmıştır (Özkan 1996: 358; Çavuşoğlu 2014: 22). Ferah-nâme'de anlatılan manzum hikâye kısaca şöyle özetlenebilir: Emevî halifesi Abdülmelik b. Mervân’ın ülkenin ileri gelenleri ile Şam’da bir mecliste toplandıkları esnada Hz. Süleyman’ın hem peygamber hem de melik olduğu, hayvanlarla birlikte devlere ve bütün canlılara hükmettiğinden söz edilir. Halife Abdülmelik, Hz. Süleymân tarafından bakır kumkumalara hapsedilen devlerin bulunması için bu konuda ehil kişileri görevlendirir. Halifenin görevlendirdiği kişiler, uzun ve maceralı bir yolculuğun sonunda ulaştıkları Gerger denizinde sözü edilen bakır kumkumaları bulurlar ve halifenin huzuruna getirirler. Şam’da bütün şehir halkının ve ileri gelenlerin meraklı bakışları arasında kırılan kumkumadan kapkara bir duman şeklinde bir dev çıkar. Dev, Hz. Süleymân’ı hâlen hayatta zannederek suçunu ikrar ile tövbe eder ve Kaf Dağı’na doğru kaçıp gider (Çavuşoğlu 2014: 50-67).

Vasfi Mahir Kocatürk (1964: 133)’ün ifadesiyle Ferah-nâme, dönemin dinî destanları arasında masalımsı esrarlı ve harika vakalarına yer vermekle kendine özgü bir yer edinmiştir. Eser, bu yönüyle, eski Yunan edebiyatında altın postu bulmak için yaşanan olağanüstü maceraları anlatan Argonotlar seferini hatırlatır. Eserde Türk masalları ve Dede Korkut hikâyesinden kesitler de görülmektedir. Kemâloğlu’nun Ferah-nâme'si tamamen Eski Anadolu Türkçesinin özelliklerini taşımaktadır. Arapça ve Farsça unsurlara da yer verilmekle birlikte Ferah-nâme’de oldukça akıcı ve anlaşılır bir Türkçe ifade hâkimdir. Eski Anadolu Türkçesinin zengin ve renkli örneklerinin verildiği eserde pek çok arkaik kelime, deyimler ve atasözleri kullanılmıştır (Özkan 1995: 170; Çavuşoğlu 2014: 26-30). Ferah-nâme, Anadolu’da nazım dilinin gelişmesine katkı sağlamıştır. Kur’ân-ı Kerîm ve dinî hikâyelerden alınan ibretlik kıssaları, Türk masalları ve Dede Korkut ifadeleri ile birleştiren eser, dinî halk destanlarından divan şiirine geçişte önemli bir rol üstlenmiştir (Karabey 1982: 275; Kocatürk 1964: 131).

Ferah-nâme’nin bilinen iki nüshasından biri Afyon İl Halk Kütüphanesi, Gedik Ahmed Paşa, 18349 numarada, diğeri ise İzzet Koyunoğlu Şehir Müze ve Kütüphanesi’nde 14671 numarada kayıtlıdır. Vasfi Mahir Kocatürk, Türk Edebiyatı Tarihi'nde Ferah-nâme’nin dil ve ifade özellikleri üzerinde durmuş, ardından içinde geçen hikâyeyi değerlendirmiş ve özetlemiştir (1964: 131-133). Âmil Çelebioğlu, eser ve şairinden söz ederek mesnevide anlatılan hikâyeyi özetleyerek aktarmıştır (1999: 65-67). Fahir İz ve Günay Kut, mesnevinin konusu ve muhtevasına değindikten sonra eserden seçilen beyitlerin açıklamalarını vermiştir (1985: 321-325). Mustafa Özkan “Ferah-nâme” hakkında bir ansiklopedi maddesi yazmıştır (1996: 358-359). Kenan Özbostancı, Ferah-nâme’nin iki nüshasına dayanarak eserin dil ve şekil özellikleri üzerine yüksek lisans tezi (1991), Tijen Çalışkanman Dursun eserin Afyon nüshasının ilk otuz beş varağını transkribe ederek yüksek lisans tezi (1996), Raşit Çavuşoğlu  mesnevinin  iki nüshasını karşılaştırarak edisyon kritikli bir doktora tezi hazırlamıştır (2014).

Şairin biyografisi için bk. "Kemâloğlu". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/kemaloglu