Eserden Örnekler

Ez-Mukatta’ât-ı Örfî-i Şîrâzî

Ender în bezm ez-du kes şermendeem der-kesb-i dâm

Ân ki bîrûnem keşed ba’d ez-kadem kefş-i menest

Evvel ez-bâlâ-nişîn-i hod ki ba’d ez-vey menem

Ba’d ez-în ez-zîr-dest-i hod ki hem-nakş-i menest

Şerh: Bu bezmde ki murâd âlemdir. İki kimseden şermendeyim dâm-ı kesb-i ma’âşda, o ki beni taşra çeker pâyımdan sonra kefşimdir. Ya’nî gayret-i akrândan nâşî dâm mesâbesinde olan kesb ü ma’âşdan taşra sâha-i fakr u fenâ tarafına cân atıp öyle karâr ederim ki “pâyım” mukaddem “kefşim” mu’ahhar hod-be-hod beni taşra çeker. İbtidâ kendi “bâlâ-nişînim”den âr ederim ki andan sonra benim ya’nî anın meziyyet ü fazlı vardır ki bana tasaddur eyledi. Kusûr-ı himmetimi yâd eyleyip hicâb ederim. Bu kimesneden sonra kendi zîr-dest ü mahkûmumdan münfa’ilim ki hem-kefşimdir, yaʻnî hem-pâye vü rütbemdir. Ana dahı tasaddur edemeyip berâber olmuşuzdur. Hâsılı terk ü tecrîd ihtiyâr edip kesb ü ta’ayyüş dâmından taşra gürîzân olduğuma bu iki kimesneden haclet ü şermsârî bâ’is olmuşdur. (Sâmî. vr. 112b-113a)