Yaşadığı dönemde -görevlerinden birine izafeten- “Edirne Müftüsü” olarak tanınan Mehmed Fevzî Efendi’nin manzum olarak kaleme aldığı eseri. Salâhî’nin Matla’u’l-Fecr adlı eserinden sonra edebiyatımızda bilinen ikinci manzum regaibiyedir. Envârü’l-Kevâkib fî Leyleti’r-Regâ’ib adını taşıyan eser, -müellifin belirttiği üzere- 1316/1898’da nazmedilmiştir. “el-Faslü’l-Evvelu fî Beyân Ma’na’r-Regâ’ib”, “el-Faslü’s-Sânî fî Beyân Mukaddimatî’r-Regâ’ibi” ve "Alâmâtihâ”, “el-Faslü’s-Sâlisu fî Beyân Keyfiyyeti Vukuʿu’r-Regâib”, “el-Faslu’l-Hâmisu fî Münâcât Hazret-i Mucîbü’d-Daʿvât u Kâdıye’l-Hâcât” olmak üzere beş fasıl hâlinde tertip edilen manzume, 112 beyitten müteşekkil küçük bir risaledir. Eser, diğer regaibiyyelerin çoğu gibi aruzun “fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilün” kalıbıyla ve mesnevi nazım şekliyle kaleme alınmıştır. Mehmed Fevzî Efendi, diğer regaibiyelerden farklı olarak eserine mensur bir dibace eklemiştir. Söz konusu dibacede şair, mevlid ve miracname türünde Türkçe, Arapça ve Farsça olmak üzere pek çok eser kaleme alındığını ancak buna karşılık Hz. Peygamber’in ana rahmine düştüğüne inanıldığı Regaip Gecesi hakkında bir eser yazılmadığını söylemiştir. Ancak Hakan Yekbaş’a göre şairin bu ifadesi doğru değildir zira Sâlâhî’nin kendisinden yüz elli yıl kadar önce Matla’u’l Fecr adında bir regaibiye kaleme aldığı bilinmektedir (2010: 79).

Dibacenin ardından esere, -klasik mesnevilerde olduğu gibi- besmele ile başlanmıştır. On bir beyitlik bir sebeb-i telif bölümünün ardından, Regaip Gecesi’nin anlatılmaya başlandığı ilk fasla geçilmiştir. Başlıktan da anlaşılacağı üzere bu bölümde ilk olarak regaip kelimesinin anlamı üzerinde durulmuş akabinde Regaip Gecesi’nin neden önemli olduğu dile getirilmiştir. İkinci fasılda Hz. Peygamber’in babası Abdullah’ın başından geçen olağanüstü olaylar ile Regaip Gecesi’ne dair çeşitli âlemetler; üçüncü fasılda Abdulmuttalib’in oğlu Abdullah’ı evlendirmek için kız araması ve Hz. Peygamber’in anneleri Âmine’yi oğluna nikâhlaması; dördüncü fasılda ise Hz. Peygamber’in recep ayının ilk cuma gecesi ana rahmine düşmesi ve bu geceyle birlikte gerçekleşen hadiseler konu edilmiştir. Eserin son faslında ise bir münacat yer almaktadır (Yekbaş 2010: 81-83).

Mehmed Fevzî Efendi, -dibacesinde de belirttiği üzere- regaibiyesini oldukça sade bir dil ve akıcı bir üslupla kaleme almıştır. Arapça ve Farsça kelimeleri sık kullanmamış, anlaşılması güç söz ve tabirlerden uzak durmuştur.

Eser, ilk olarak Fevzî Efendi’nin diğer dinî mesnevileri ile birlikte (Uzun 1996), daha sonra müstakil olarak yayımlanmıştır (Yekbaş 2010).

Şairin biyografisi için bk. “Fevzî, Mehmed”, Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/fevzi-mehmed-mdbir