Abdülhak Hâmid Tarhan’ın yayımladığı dördüncü tiyatro eseri. Beş fasıllık bir dramdır. Abdülhak Hâmid’in Hindistan’ı görmeden yazdığı Duhter-i Hindû’ya ilham kaynaklığı eden bir Hintli kız biblosudur. Sahnelenmek kaygısı taşımadan yazdığını bu eseri onun geniş okuyucu kitlesi tarafından tanınmasına yol açmıştır. Abdülhak Hâmid, hatıratında Duhter-i Hindû’yu, Sadaret Mektubî Kalemi’ndeyken Hatemî Efendinin odasında yazdığını ifade eder.

Duhter-i Hindû, Abdülhak Hâmid’in tiyatro yazarlığında farklı bir dönemin başlangıcını ifade eder. Bundan önce yazdığı ilk üç eseri birtakım acemiliklerin bulunduğu etkilenmeler ve kısmî realizm dönemi olarak görülür. Duhter-i Hindû ise romantik tiyatro anlayışının etkisinde bilinmeyen ve uzak diyarları konu edinir. Böylelikle realizm döneminden romantizm dönemine geçtiği, ilk kez alegorik bir anlatımı yeğlediği ve bundan sonra yazacağı manzum tiyatroların ilk denemesini yaptığı bir eseridir.

Abdülhak Hâmid, Duhter-i Hindû’da ön planda Hintli bir kız ile bir İngiliz subayının arasında yaşanan aşkı ele alır. Arka planda ise alegorik bir anlatıma yer verir. Osmanlı devleti yönetimine dair eleştirilerini Hint coğrafyasındaki İngiliz sömürgeciliğinin zulme dayanan yönetimi vasıtası ile vermeye çalışır. Abdülhak Hâmid, üstadı Namık Kemal’in kendisine söylediği “miskinsin” sözüne bir cevap olsun diye Duhter-i Hindû’yu yazmıştır. Duhter-i Hindû’daki tabiat, coğrafya ve şahıslar, Abdülhak Hâmid’in anlatmak istediklerini gizleyen bir perde olarak konumlandırılmıştır. Eserde Aşk, aldatma, fedakârlık, entrika ve din gibi konuların ele alındığı görülür. Din adamları ve dini ritüeller aşk konusu etrafında sorgulanır. Diğer yandan alegorik bir anlatımla yönetenler ve yönetilenler çerçevesinde zulüm konusuna da değinilir. Sultan Abdülaziz’in iktidarının son günlerinde yayımlanan bu eserde yazar, Sir Bortel’in şahsında Sultan Abdülaziz’i ve onun yönetimini hedef alarak ağır bir şekilde eleştirir. Hindistan halkı ve İngiliz sömürge gücü ile ezenler ve ezilenler de alegorik bir şekilde konu edinilmiştir. Abdülhak Hâmid’in önceki eserlerinde yer verdiği ve Duhter-i Hindû’da da devam ettirdiği bir diğer konu da kadınların eğitimdir. Okumayan kadınların hayvandan farklı olmadığını ifade eder. Abdülhak Hâmid’in Duhter-i Hindû’yu yazarken çeşitli kaynaklardan beslendiğini görürüz. Bunların en başında Kalem’deki arkadaşlarından Ziver Paşazâde Memduh’un Bernardin de Saint Pierre’den çevirdiği Külbe-i Hindi isimli eseri gelmektedir. Kendisinin okuduğunu ifade ettiği Hint Tarihi, Recâizade Mahmut Ekrem’in Atala’sı, Bayron’un Sardanapal’ı ve babasının kaleme aldığı Avrupa Seyahatnamesi de Duhter-i Hindû’nun yazılmasında önemli etkiye sahiptirler.

Eserin iki baskısı vardır: Birinci baskısı büyük boy, diğer baskı ise küçük boy olarak yapılmıştır. Pek çok araştırmacı eserin ilk baskısından habersiz olarak ikinci baskısını kullanır. Eserin ikinci baskısı, birinci baskının taklididir ve iç kapağı birinci baskı ile aynıdır. Ömer Faruk Akün, kitabın kapağında bulunan 1292 tarihinin yanlış anlaşıldığını ve dolayısıyla tarih çeviriminin yanlış yapıldığını söyler. Bu yanlıştan dolayı eserin 1875 yılında basıldığına dair bir kanaat oluştuğunu, doğrusunun 1876 yılı olması gerektiği tespitinde bulunur. 

Abdülhak Hâmid Tarhan’ın biyografisi için bk. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/tarhan-abdulhak-hamit