Sarı Kemâl, Sarıca Kemâl ve Kemâl-i Zerd diye tanınan Kemâl’in şiirlerinin yer aldığı eseri. Dîvânçe’de 158 gazel, bir murabba ve gazel kafiyesiyle 23 beyitlik bir manzum mektup bulunmaktadır. Sarıca Kemâl, eşine az rastlanır bir şekilde 29 gazelin her mısraını Osmanlı Türkçesi alfabesindeki bir harfe karşılık gelecek şekilde başlatmış ve mısraların ilk harfleri ile kafiye veya redifi aynı harften oluşturmuştur. 

Âşıkane ve rindane şiirler kaleme alan, klasik şiirin klişe ve mecazlarını ustalıkla kullanan Kemâl’in manzumelerinde eski Anadolu Türkçesinin söyleyiş özellikleri hâkimdir. Şair, ahengi sağlarken kafiyenin çeşitli olmasına dikkat edip redif kullanmaya özen göstermiş ve rediflerini çoğunlukla Türkçe kelimelerden seçmiştir. Geleneğin imkânları dâhilinde ses ve söz sanatlarından da faydalanıp bu sanatları başarıyla kullanarak akıcı bir söyleyiş yakalamıştır. Konuşma dilinde yerleşmiş anlatım kalıplarından, ikilemelerden ve deyimlerden yararlanmak suretiyle şiirlerini çekici kılmıştır. Şiirleri nazım tekniği bakımından kusursuz olup çoğunlukla aruzun remel ve hezec bahirlerinin çeşitli kalıplarını kullanmıştır.

Kemâl’in, Eğridirli Hacı Kemâl’in Câmi’ü’n-Nezâ’ir’inde (Ertek Morkoç 2003) 23; Edirneli Nazmî’nin Mecma’ü’n-Nezâ’ir’inde (Köksal 2017) 9’u zemin şiir olmak üzere 42; Pervâne Bey Mecmuası’nda (Gıynaş 2017) 10’u zemin şiir olmak üzere 44 manzumesi bulunmaktadır. Şair, en fazla Ahmed Paşa (9), Şeyhî (5) ve üçer gazelle Ahmedî, Cem Sultan, Halîlî, Necâtî, Nizâmî ile Safî’nin şiirlerini tanzir etmiştir. Kemâl’in nazirelerinin başarılı olduğunu söylemek mümkündür. Onun şiirlerine Mecma’ü’n-Nezâ’ir’e göre 72, Pervâne Bey’e göre 66 nazire yazılmıştır. Şiirlerini tanzir eden şairlerden bazıları Amrî, Andelîbî, Atâ, Bahârî, Behiştî, Celîlî, Cem Sultân, Cemâlî, Fakîrî (2), Ferîdî, Hafî, Hamîdî, Harîmî (Sultân Korkud) (2), Hasbî, Hayâlî (2), Hayretî, İlmî, İshâk Çelebi, Karaca Paşa, Kâtibî, Lâmi’î, Lutfî, Me’âlî, Mu’îdî, Muhibbî (3), Münîrî (2), Nazmî (6), Necâtî (3), Remzî, Revânî (4), Sâkî, Sebzî (3), Sehî Bey, Selîkî, Selmân, Sinânî (2), Sücûdî, Sürûrî, Şem’î (2), Şevkî, Tâli’î, Vasfî (2), Zâtî (2) ve Zihnî’dir. Kemâl'in şiirlerinin Cem Sultan, Hayretî, Muhibbî ve Zâtî gibi şairlerce tanzir edilmesi Dîvânçe’nin klasik Türk şiiri geleneğindeki yerini göstermesi bakımından önemlidir.

Eserin, Manchester Rylands Kütüphanesi, Nu. 62 ve İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi Nu. TY. 759 kayıtlı olmak üzere iki nüshası bulunmaktadır. Karşılaştırmalı metni yayımlanan Dîvânçe (Walsh 1979) üzerine yüksek lisans çalışması yapılmıştır (Ulutaş 1992).

Şairin biyografisi için bk. “Kemâl, Kemâl-i Zerd, Sarıca Kemâl”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/kemal-kemali-zerd-sarica-kemal