Selîm ve Selîmî mahlasıyla şiirler yazan Yavuz Sultan Selîm’in Türkçe şiirlerinin bir araya getirilmesiyle oluşturulan derleme. Farsça Dîvân sahibi Yavuz Sultan Selîm’in Türkçe bir divanı veya divançesi yoktur. Hatta onun Türkçe şiir kaleme alıp almadığı konusu öteden beri tartışma konusu olagelmiştir. M. Fatih Köksal, Yavuz’un Türkçe şiirlerini başta şiir mecmuaları ve cönkler olmak üzere, matbu ve gayrı matbu çeşitli kaynaklardan toplayarak yayımlamıştır (2019). Bu çalışma, Yavuz Sultan Selîm’e aidiyeti hususunda emin olunan (23 şiir), büyük ihtimalle ona ait olduğu düşünülen (5 şiir) ve Yavuz’a aidiyeti hususunda emin olunamayanlar (20) olmak üzere toplam üç başlık altında tasnif edilmiş toplam 48 adet şiirden oluşmaktadır. Kaynakları gösterilerek tenkit ve tahkik edilmek suretiyle neşredilen bu şiirlerin 20’si müfred veya matla tarzında müstakil beyitler hâlindedir. Bunun dışında 13 gazel, 7 kıt’a veya nazm, 3 murabba, 2 müseddes, 2 muhammes, 1 müstezad vardır. Bu az sayıda şiirinde oldukça farklı aruz kalıplarını kullanan Yavuz’un en çok tercih ettiği aruz kalıbı 18 şiirle fâilâtün fâilâtün fâilâtün fâilün’dür. Bunu 11 şiirle mefâîlün mefâîlün mefâîlün mefâîlün takip eder.

Selîmî’nin elimizdeki Türkçe şiirleri Farsça şiirlerine göre çok azdır. Buna rağmen onun, Türkçe şiirlerinde hayatın daha çok içinde olduğu söylenebilir. O, Farsça şiirlerinde bize kendi hayatı ve çevresiyle ilgili somut işaretler vermekte ketum davranırken az sayıdaki Türkçe şiirinde hem “Şah” Selîm’i hem “insan” Selîm'i daha bariz görürüz. Selîmî, tespit edilen az sayıda Türkçe şiirinde bile başta Osmanlı şehirleri olmak üzere Türk-İslâm dünyasının belli başlı merkezlerini anmış, onları birer benzetmelik olarak kullanarak bir hükümdar bakışıyla ülke topraklarına olan sevgi ve bağlılığını göstermiştir. Selîm’in Türkçe şiirlerinin dikkat çeken özelliklerinden biri de eski “Nevâyî dili”inde şiir söylemesidir. Nitekim Latîfî de onun “ekser-i evkâtını Dîvân-ı Nevâyî’yi tetebbu ile” geçirdiğini söylemiştir (Canım 2000: 150). Şiirleri arasında bu türden bir gazel ile iki müstakil beyit vardır.

Yavuz Sultan Selîm’in gerek Farsça gerekse Türkçe şiirlerine bakıldığında üç tarz söyleyiş ve dolayısıyla üç Selîmî’den söz edilebilir. Bunlar “âşıkane şiirler, “sufiyane/dervişane şiirler” ve “şâhane şiirler”dir. Şiirlerinde, gündelik hayatta kendisine “Yavuz” unvanını verdiren şeditliğinin aksine Selîm mahlasına münasip tavırdadır ve pek az şiirinde onu “Yavuz” görürüz. Sevginin ve sevgilinin karşısında boynu bükük bir köle edasında olan Selîmî yer yer hükümdarlığını hissettiren “şâhane” şiirler de kaleme almakla birlikte onun şiirinin sıklet merkezini âşıkane şiirler teşkil eder. Meşhur kıt’asındaki “Şîrler pençe-i kahrumdan olurken lerzân / Beni bir gözleri âhûya zebûn itdi felek” mısraları; ilki “Şâh Selîm”i, ikincisi “âşık Selîm”i olmak üzere iki tavrı bir arada ifade etmesi bakımından ilginçtir.

Yavuz Sultan Selîm’in Türkçe şiirlerinden bazıları M. Hüsrev Subaşı tarafından derlenerek öğretim üyeliği tezi hazırlanmış (1982), M. Fatih Köksal ise yeni şiir ilâveleri ve farklı tespit ve değerlendirmelerle makale olarak yayımlamıştır (2019). 

Şairin biyografisi için bk. “Selîmî, Yavuz Sultân Selîm, Sultân Selîm-i Evvel, I. Selîm”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/selimi-yavuz-sultan-selim-sultan