Hâşimî mahlasını kullanan ve Bayramî-Melamî bir şair olan Emîr Osman Efendi tarafından yazılan tasavvufî nitelikte mecmua. Bu eserin mürettibi ise Sicilli Osmânî’nin yazarı ve Hâşimî’nin torunu Şeyh Mehmed Süreyya’dır (d. 1261/1845 - ö. 1327/1909)  ve eser H.730/M.1329 yılında kendisi tarafından yayımlanmıştır. Hâşimî’nin bu eseri; dinî-tasavvufî fikirlerinin yer aldığı, tarikat esaslarını anlattığı, mürettep olmayan bir divançedir. Divançe’de; gazel, koşma gibi nazım şekillerinin yanında, tasavvufi bir eser olduğu için ilâhi, nutuk, tevhid, nat, münacat, devriye, methiye, şathiye, silsilename gibi türlerden 60 şiir bulunmaktadır (Ünlütürk 2004: 32). Eserde hem aruz hem de hece ölçüsü kullanılmıştır.

Mutasavvıf bir şair olan Hâşimî de diğer bütün mutasavvıf şairler gibi mensup oldukları tarikatın esaslarını anlatmayı amaç edinmiştir. Bağlı bulunduğu Bayrâmî-Melâmî anlayışından hareketle eserinde ilahi aşkı konu edinen şiirleri sade ve samimidir. Dünyanın geçiciliği, dünya ile ilgili olan her şeyden vazgeçme isteği yani mâsivâyı terk etme arzusu şiirlerinde görülmektedir. Hâşimî’nin şiirlerinde ortaya çıkan en önemli öge, sâlikin bütün tasavvufî mertebeleri aşıp, maʽşûkuna kavuşması için mutlaka bir mürşide bağlanması gerektiğidir. Hâşimî’nin üzerinde fazlaca durduğu diğer kavramlar ise; gays, evliyâ, eren, vâsıl, pîr, sultân olarak bahsettiği Kutub ve Kutub’ul-Aktâb’dır. Şiirlerinde hiçbir zaman şerîʽat ve ehli sünnet fikirlerinin dışına çıkan düşünceler yoktur. Şiirlerinde vahdet-i vücud anlayışını benimsemiştir. Bu anlayışa bağlı olarak şiirlerinde kesret-vahdet, fena-beka kavramları üzerinde durmaktadır (Ünlütürk 2004: 255).

Haşimî’nin bu eseri üzerine 2004 yılında Nesrin Ünlütürk tarafından yüksek lisans tezi yapılmıştır. Ayrıca Birgül İşgüzar tarafından da Haşimî Divanı adında lisans tezi yapılmıştır (Ünlütürk 2004: 2). Hâşimî Emîr Osman Efendi’nin biyografisi için bk. "Haşimî, Osman", http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/hasimi-osman.