Muğlalı İbrahim Şâhidî’nin şiirlerini ihtiva eden eser. Hangi tarihte yazıldığı tespit edilemeyen, tam bir nüshası ve müellif hattı ele geçmeyen eserin Süleymaniye Kütüphanesi’nde 6, Mevlânâ Müzesi İhtisas Kütüphanesi’nde 1 nüshası vardır. Bunlardan en hacimlisi Süleymaniye Kütüphanesi Şehid Ali Paşa Bölümü No: 2850/20’de kayıtlı olandır. Bu nüshalardan hareketle 84 gazel, 8 müfred, 4 kıt’a, 3 muhammes, 2 tahmîs, 2 kasîde, 1 tercî-i bend, 1, rubâî, 1 müstezad, 1 hece vezniyle yazılmış şiir tespit edilmiştir. Şâhidî’nin mecmualarda kayıtlı şiirlerine ulaşıldığı ve Dîvân’ın tam nüshası bulunduğunda bu sayının artacağı düşünülmektedir (Çıpan 1985: XXIII).

Şâhidî Dîvân’ına, şairin diğer eserlerinde olduğu gibi tasavvufi düşünce ve Mevlevîlik hâkimdir. Eserdeki şiirler na’t, nasihat, kutsal şahsiyetlere medhiye gibi dinî türlerde kaleme alınmıştır. Babası Hüdâyî ve Za’fî’nin gazellerini tahmis eden şairin aruz veznini ustalıkla kullandığı, Türkçeye ve Farsçaya hâkim olduğu görülür. Tasavvuf terminolojisinde önemli bir yer tutan zâhid ve rakîb tipleri şairin en çok işlediği konulardandır (Açık Önkaş 2013: 22). Klasik Türk şiirinin kelime, mazmun ve hayal dünyasını en iyi şekilde yansıtan şair, sanatı tasavvufi görüşlerini aktarma aracı olarak kullanmıştır. Şâhidî, didaktik yönü ağır basan şiirleriyle okurların iç huzuru yakalamalarını, toplumun gelişmesi ve iyileşmesini hedeflemiştir. Şâhidî Dîvânı, Mustafa Çıpan tarafından tenkitli metin olarak yayımlanmış, Nilgün Açık Önkaş tarafından şerh ve tahlil edilmiştir.

Şairin biyografisi için bk. “Şâhidî, Muğlalı İbrahim Dede”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sahidi-muglali-ibrahim-dede