Kadiri tarikat şeyhlerinden Müştâk Baba’nın tasavvuf ve edebiyat çevrelerinde en çok bilinen eseri Dîvân’ın tenkitli basımında 8 kaside, 4 mesnevî, 2 murabba, 3 muhammes, 1 müseddes, 6 tahmis, 244 gazel, 6 tarih, 48 kıt'a, 3 nazm, 1 bahr-i tavil, 197 müfred olmak üzere toplam 524 Türkçe şiir yer almaktadır (Gündoğdu 1997). Ayrıca Dîvân’ın nüshalarında yaklaşık 60 Farsça şiir bulunmaktadır (Akot 2010).

Dîvân’daki kasideler ve diğer nazım şekillerinin önemli bir bölümü münacat ve na't türündedir. Aruz vezniyle yazılan bütün şiirlerde Arap alfabesinin her harfinden kafiye oluşturulmuştur. Dîvân’da kafiyelerine göre alfabetik sırayla dizilen gazellerin kafiye harfi değişince ilk gazele na'tla başlanmıştır. Eserde nazım şekillerinin sıralanmasında klasik divan tertibinin dışına çıkılmıştır. Dîvân’da gazellerin arasına serpiştirilmiş kaside ve musammatların yanında müfretlerden sonra mesnevi ve tarih manzumeleri yer almıştır. Dîvân’da şairin gezip gördüğü, yaşadığı yerleri konu alan bilâdiye tarzı şiirlerin yanı sıra akrostiş, mülemma tarzı şiirler de bulunmaktadır.

Dîvân’daki şiirler şairin tasavvuf anlayışının bir yansımasıdır. Mürşit, mürit, sufi, ilahi aşk, itikat, şeriat, tarikat, makamlar ve mertebeler, seyr-i süluk, züht, ihlas, takva, fena ve beka, rabıta, zikir, ibadet, tevhit, hidayet, dalalet, ilim, marifet, akıl, kalp, tasavvufî şiir, musiki, semâ, raks, nefs, şeytan, tövbe, vera, dua gibi kavramlar ayet ve hadislerle desteklenerek şiirlere konu edilmişlerdir. Şair kendisinin tasavvuf yolunda olgunlaşmasında katkısı olan mürşitlerini şiirlerinde yeri geldikçe anmış, bazı şiirlerini onlara ithaf etmiştir. Şiirlerde öne çıkan diğer önemli bir hususiyet hikemî üsluptur. Şair, tarikat şeyhi olmasının verdiği sorumluluk duygusuyla şiirlerinde hikmetli sözlere yer vermiştir. Şiirlerdeki hikemîlik tasavvufi çerçevede olup tasavvufa meyledenleri tasavvuf yolunda nasıl davranmaları gerektiğini göstermek üzerinedir. Şiirlerde Allah aşkından, ilmin öneminden, dünya hayatının gelip geçiciliğinden bahsedilmiş, yaşanılan çağın huzursuzluk ve güvensizliğine karşı insanlar uyarılmış, öğütler verilmiştir. Bu öğütler arasında en çok bir şeyhe bağlanmanın gereğinden bahsedilmiştir. Anlama ve mesaja verilen aşırı önem neticesinde şiirlerin kimi zaman nasihate dönüştüğü görülmektedir. Dîvân’daki şiirler tefekkür, tasavvuf, hikmet ağırlıklı olmakla birlikte lirizmden büsbütün uzak değildir. Şair klasik Türk şiirinin sevgili, âşık, bağ, meyhane, işret meclisi anlayışını yansıtan âşıkane gazellerine tasavvufi ve mecazi anlamlar yüklemiştir. Divan’da kullanılan dil, 18. yüzyıl Osmanlı Türkçesinin özelliklerini taşımaktadır. Şiirlerde Arapça ve Farsça kelimeler oldukça fazladır. Kimi sade şiirler, mahalli söyleyişler bulunmakla birlikte şiirlerin genelinde dil ağır ve süslüdür.

Çeşitli kütüphanelerde biri matbu, beşi yazma olmak üzere eserin altı nüshasına ulaşılmıştır. Eserin istinsah tarihi tespit edilebilen en eski yazma nüshası 1253/1837 yılına aittir. 1264/1846 tarihli matbu nüshanın birçok basımı bulunmaktadır. Eser şekil ve üslup yönünden bir doktora çalışmasına (Doğan 1992), eserin tenkitli metni ise bir kitap çalışmasına (Gündoğdu 1997) konu olmuştur.

Şairin biyografisi için bk. “Müştâk, Müştâk Baba, Bitlisli”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/mustak-mustak-baba-bitlisli