Muhyiddîn Abdâl'a ait şiirlerin bulunduğu eser. Dîvân’da 275 şiir bulunmaktadır. Bu şiirlerden 81’i Klasik Türk şiiri nazım biçimleriyle, 194’ü sözlü edebiyat kaynaklı nazım biçimleriyle oluşturulmuştur. Klasik Türk şiiri nazım biçimleriyle oluşturulan metinlerden 78’i gazel ve kaside, 3'ü mesnevi tarzındadır. Sözlü edebiyat kaynaklı nazım biçimleriyle meydana getirilen metinlerden 53’ü nefes, 133’ü mani, 6'sı tuyug, 2'si destan özelliği gösterir. Sözlü edebiyat kaynaklı nazım biçimleriyle meydana getirilen metinlerin tamamında vezin olarak hece ölçüsü kullanılmıştır. Klasik Türk şiiri nazım biçimleriyle oluşturulan bazı şiirlerde aruz ölçüsü bulunmakla birlikte, hece ölçüsünün kullanımı daha fazladır. Aruz ölçüsüyle oluşturulan birkaç şiirde aruz kusurlarının belirgin olması, bu metinlerin sözlü kültür ortamlarından tespit edilerek Dîvân'a eklendiğini düşündürmektedir.

Şiirlerinde kullanılan ayaklar, dil ve üslûp özellikleri, vs. incelendiğinde Muhyiddîn Abdâl’ın Yunus Emre, Şah İsmail Hatayî, Kaygusuz Abdâl ve Nesimî gibi şairlerden etkilendiği söylenebilir. İncelenen eserin nüshalarında genellikle Osmanlı dönemi Eski Anadolu Türkçesi özellikleri taşıyan bir dil öne çıkmaktadır. Bu dil, şairin yaşadığı düşünülen zaman ve sosyokültürel çevreye göre anlaşılır ve akıcı bir dildir. Hurufilik inancını yansıtan şiirlerde ise Arapça, Farsça kelime ve tamlamalar ile harf ve sayı simgeciliği belirgindir. Eserin dil ve üslûp özelliği incelendiğinde “ferdî üslûp” yerine daha çok Kalenderî, Bektaşi, Hurufi çevrelerin “ortak üslubu” öne çıkmaktadır (Durbilmez 1998: 14). Şiirlerde geçen simge, remiz, motif, imge ve mecazlar genellikle Kalenderî, Bektaşi, Hurufi çevrelerin şiir geleneğine bağlı kavramları karşılamaktadır. Bunun sebebi, eserde yer alan şiirlerin Kalenderîlikten Bektaşiliğe geçişin tam netleşmediği bir dönemde meydana getirilmesi olabilir. Hurufîlik de bu geçiş döneminde Kalenderî- Bektaşi zümreleri derinden etkilemeye başlamıştır (Durbilmez 1998: 241). Eserde Hallac-ı Mansur, Seyyid Nesimî, Fazlullah Hurufî, Hacı Bektaş Velî, Otman Baba, Kumral Baba, Balım Sultan ve Akyazılı İbrahim Baba’dan söz eden şiirlerin bir arada bulunması da eserin geçiş dönemi ürünü olduğunu gösterir. “Bist ü heşt ü sî vü dü” veya “Yirmi sekiz, otuz iki” gibi Hurufilik kaynaklı bazı kalıp sözler, bazı ayet ve hadislerin Türkçe karşılıkları, atasözü ve deyimler, Arapça ve Farsça kökenli kelimeler ile birlikte Trakya yöresi Yörük-Türkmen Türklerine ait mahallî kelimeler de eserde yer almaktadır. Didaktik ve lirik anlatımın iç içe (Durbilmez 1998: 81) olması da önemli bir üslûp özelliğidir. 

Kataloglarda tek nüshası olduğu belirtilen eserin Türkiye, Ürdün, İsviçre ve Bulgaristan’da altı nüshası tespit edilmiştir. Besim Atalay ve Sadettin Nüzhet Ergun’un özel kütüphanelerinde bu eserin birer nüshasının varlığından da bazı kaynaklarda söz edilmektedir (Atalay 1304/ 1924, Ergun 1928: 36-41). Bu iki nüsha başka bir kütüphaneye mi devredildi yoksa yukarıda belirtilen 6 nüshadan 2'si bu nüshalar mıdır bilinmemektedir. Sadettin Nüzhet Ergun, özel kütüphanesindeki nüshaya Abdâlnâme adı vermiş ve TDK tarafından yayımlanan 8 ciltlik Tarama Sözlüğü (1988) için bu nüshayı taramıştır. Bu sebeple devrin dil özelliklerini taşıyan bazı dörtlükler ve beyitler de bu sözlükteki örnekler arasında yer almaktadır. Bilinen 6 nüshadan 1'i H. 1219/ M. 1804-1805, !i H. 1221 (M. 1806-1807), 1'i de H. 1257 / M. 1841-1842’de istinsah edilmiştir. Diğer nüshaların istinsah tarihleri bilinmemektedir. H. 1221 / M. 1806-1807’de istinsah edilen nüshanın müstensihi Hezargradlı/ Razgratlı Seyyid Ebu Bekir oğlu Seyyid İsmail’dir. İstinsah tarihleri belirlenen nüshalar 19 yüzyılın başlarında istinsah edilmiştir. Bununla birlikte nüshaların hiçbirinin müellif hattı olmaması ve nüshalarda yer alan şiir sayısının bile farklı oluşu, tam ve sağlam bir nüshanın henüz bulunmaması da dikkat çekmektedir. İncelenen nüshalarda bulunmayan Muhyiddîn Abdâl mahlaslı bazı şiirlerin de çeşitli cönklerde yer aldığı bilinmektedir. Bu bilgilerden hareketle belirlenen nüshaların şairin vefatından çok sonra yazıldığını söylemek mümkündür. Bu ihtimale göre, şairin vefatından sonra 16- 19. yüzyıllar arasında sözlü iletişim ortamlarında söylenen ve cönklerde yer alan şiirlerin bir kısmı Kalenderi-Bektaşi dervişler tarafından bir araya getirilmiş ve Muhyiddîn Abdâl Dîvânı oluşturulmuştur. Muhyiddîn Abdâl Dîvânı hakkında bir doktora tezi Bayram Durbilmez tarafından 1998’de hazırlanmıştır.

Şairin biyografisi için bk. “Muhyiddin Abdal”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/muhyiddin-abdal