Lîvâyi’nin manzumelerinden oluşan eseri. Tespit edilen iki nüshası bulunmaktadır. Nüshalardan biri Vatikan Kütüphanesi (Türkçe Yazmalar 227), diğeri ise Süleymaniye Kütüphanesi'nde (Ayasofya 3964) kayıtlıdır. Vatikan nüshasında Ayasofya nüshasının neredeyse yarısı kadar şiir yer almaktadır. Ayasofya nüshasında ise “gazel-i intikali” ibareleri ile başka kaynaktan alınan şiirler belirtilmektedir (Seyhan 2002: 488).

Bazı kaside ve musammatlar, gazeller arasında yer alsa da mürettep bir divan formunda olan eserde; 10 kaside, 19 musammat, 468 gazel ve 24 kıt’a bulunmaktadır. Aruz vezninin on iki kalıbının kullanıldığı divanda en çok kullanılan kalıp, remel bahrinin “fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilün” kalıbı olup ikinci sırada “fe’ilâtün fe’ilâtün fe’ilâtün fe’ilün” kalıbı, üçüncü sırada ise “mef’ûlü fâ’ilâtü mefâ’îlü fâ’ilün” kalıbı gelmektedir.

Şiirlerinde aşk ve tasavvuf konularının yanı sıra günlük hayat gibi ayrıntılar dışında kıyafet, müzik ve hattatlık terimleri ile kuşların ayrı bir yeri olduğu söylenebilir. Terkiplere ve mübalağaya fazla yer vermeyen Livâyî; cinas, atasözü ve deyimler ile şiirini zenginleştirmiş, gazellerindeki ses ahengini kafiyeden çok redifle sağlamıştır.

Arapça ve Farsça bilen, iyi nesih yazan, müzik hakkında bilgi sahibi, bayraktarlık, mîr-i alemlik gibi görevlerde bulunmuş olan ve yeniçeriliği, deliliği, hattatlığı ön plana çıkan Livâyî 16. yüzyılın iyi yetişmiş asker-şairlerinden biridir. Beytilerinde İran şairlerinin isimlerine yer veren Livâyî’nin yazdığı nazirelere bakılırsa Fuzûlî (ö. 1556), Hayâlî (ö. 1557), Bâkî (ö. 1600), Hayretî (ö. 1534-35) ve Muhibbî (ö. 1566) gibi şairlerden etkilendiğini söylemek mümkündür (Seyhan 2002: 488-489).

Divanla ilgili bir doktora tezi hazırlanmıştır (Seyhan 2002).

Şairin biyografisi için bk. “Livâyî”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/livayi