Kemâl Ümmî’nin şiirlerini ihtiva eden eser. Dursun Öztürk, Dîvân’da 3353 beyit tespit etmiştir (1991). Hayati Yavuzer’in hazırladığı metinde nazım şekilleri belirtilmeden sıralanmış 144 manzume (2008); Ramazan Sarıçiçek’in çalışmasında ise 4 mesnevi, 141 gazel, 9 murabba, 2 nazm ve 3 tuyuğ bulunmaktadır (1997). Dîvân’da mesnevi, gazel, terci-bend, tuyuğ, nazm ve murabba nazım şekilleriyle oluşturulmuş tevhit, münacat, na't, medhiye, mersiye, bahariye, hazaniye ve mevize türlerinde şiirler mevcuttur. Dîvân metni mesnevi nazım şeklindeki münacat ve tevhid ile başlamakta, sonra sırasıyla terci-bendler, murabbalar, gazeller, Kırk Armağan ve Hikâye-i Hazîre-i Kuds mesnevileri ile tuyuğ ve nazmlar gelmektedir (Sarıçiçek 1997).

İsmail Ünver Kemâl Ümmî’nin manzumelerini ilki tevhit, na't, münacat; ikincisi nutuk tarzında dinî-tasavvufî şiirler olmak üzere iki kategoride değerlendirmiştir. Ünver’e göre bu manzumelerden ilk gruba girenlerin dili Arapça ve Farsça yüklüdür, diğer gruba girenlerin dili ise daha sadedir ve metinlere Türkçe kelimeler hâkimdir (Ünver 2002: 229). Şiirler genel olarak Eski Anadolu Türkçesi hususiyetlerini taşımaktadır, arkaik kelimelere sıkça rastlamak mümkündür (Yavuzer 1997: 85). Manzumelerde tevhid inancı, ilahi aşk, Peygamber sevgisi, ibadetler, Müslüman ahlakı, dünyanın faniliği, nefis mücadelesi, tasavvuf yolunun adabı, seyr ü sülûk, tövbe, iyiliği emredip kötülükten sakındırma gibi dinî ve tasavvufî hususlar, Sünni akideler çerçevesinde didaktik bir üslupla işlenmiştir. Eserde gerek muhteva gerekse de üslup bakımlarından Yûnus Emre’nin tesirini görmek mümkündür.

Dîvân’ın yurt içi ve yurt dışında 42 nüshası bulunmaktadır. En eski tarihli nüsha, 923/1517-1518’de Ebû’l-Berekât tarafından istinsah edilmiştir ve bugün İstanbul Büyükşehir Belediyesi Atatürk Kitaplığı’nda bulunmaktadır. Mevcut nüshaların çoğu mürettep değildir, varak sayıları azdır. Ankara Milli Kütüphane Yazmalar Koleksiyonu’nda yer alan en hacimli nüsha, 178 yapraktan oluşmaktadır ve İmâm-zâde Ahmed bin Mehmed tarafından 1095/1684’te istinsah edilmiştir (Yavuzer 1997: 54).

Dîvân üzerine Dursun Öztürk (1991) ve Sefa Balbaba (2009) yüksek lisans tezi, Hayati Yavuzer (1997) ve Ramazan Sarıçiçek (1997) doktora tezi hazırlamıştır. Bu çalışmalar inceleme ve tenkitli metinden oluşmaktadır. Yavuzer'in çalışması yayımlanmıştır (2008). Ahmet Yanpınar (1993) Dîvân'daki münacat ve tevhidlerde geçen ayetler, Görkem Sürücü (2020) ise eserin tümünde geçen tasavvuf terminolojisinin işlevsel sözlüğü konulu yüksek lisans çalışmaları yapmışlardır. Muzaffer Akkuş'un Dîvân üzerine yaptığı çalışma yayımlanmıştır (2007). 

Şairin biyografisi için bk. "Kemâl Ümmî, İsmâ’îl". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/kemal-ummi-ismail