Ebû Bekir Kânî'nin Türkçe, Arapça ve Farsça yazmış olduğu şiirlerini ihtiva eden eseri. Kânî'nin Dîvân'ı,  ölümünden sonra şiirlerinin iki farklı müstensih tarafından bir araya getirilmesi yoluyla tertip edilmiştir. Bu tertiplerden ilki, Ahmed Yüsri b. Mehmed Nazif tarafından 1208/1793 tarihinde istinsah edilen İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi, Nadir Eserler No. 5527/1 numarada kayıtlı nüsha; diğeri ise Nûri Halil Efendi tarafından tertip edilen ve istinsah tarihi bilinmeyen nüshadır. Ancak müstensih Nûri Halil Efendi’nin 1213/1798 tarihinde vefat ettiği dikkate alındığında bu nüshanın da diğerine yakın tarihlerde istinsah edilmiş olması muhtemel görünmektedir.

Dîvân'da 64 kaside, 1 mesnevi, 4 terkib-i bend, 8 tahmis, 221 gazel, 1 müstezat, 93 kıta, 117 müfred ve matla bulunmaktadır. Eserde, az kullanılan "elifnâme" gibi değişik türlerin de denendiği görülmektedir. Dîvân’ın girişinde yer alan tevhid ve besmele konulu manzumelerle na’t ve medhiyelerde gazel formunun kullanılmasıyla farklılık gösteren Kânî, kasidelerini padişahlar yerine genellikle diğer devlet ricalinden ileri gelenlere sunmuştur. Ayrıca Rûşenî’nin (ö. 892/1487) bir na’tına, Hayâlî (ö. 964/1557) ve Nûri Bey’in (ö.?) birer gazeline, Bâkî’nin (ö.1008/1600) üç gazeline tahmis yazmıştır. Dîvân'ında 2 Arapça kaside ve 1 kaside tercümesi bulunan Kânî, kasidelerini 11 ile 162 beyit arasında değişen uzunluklarda kaleme almış, içerik bakımından ise genel olarak devrinde himaye gördüğü kişilerin övgüsüne yer vermiştir.

Dîvân’daki 496 manzumede 15 farklı vezin tercih edilmiş, bu vezinler içerisinde en fazla aruzun mefâîlün mefâîlün mefâîlün mefâîlün vezni kullanılmıştır. Vezin kullanımında ustalık gösteren şair, özellikle gazellerinde  vezni bir musıki vasıtasına dönüştürmüştür. Kafiye kullanımı bakımından tercihi geleneğe de uygun olarak mürekkep kafiye olan şairin kasidelerindeki kafiyeli yapılar daha çok Farsça ve Arapça kelime ve tamlamalardan seçilerek Türkçe kelimelere daha az yer verilmiş, gazellerinde ise kafiyeli yapılar çoğunlukla Türkçe kelimelerden tercih edilmiştir.  Müstakil kelime ya da kelime grubu olarak da karşımıza çıkan rediflerin genellikle isim ve fiil çekim ekleriyle kullanılmış şekillerine yer verilmiştir. Şiir dilinde sıklıkla karşılaşılmayan fiil çekimleri, deyimler ve tekrarlar gibi hususlar rediflerle yansıtılmaya çalışılarak Türkçenin ifade gücünün ortaya çıkarılmasına katkıda bulunulmuştur. Devrinin nesir üstadı olarak da bilinen ve yazılarında insanı daima güldüren bir yön bulunan Ebû Bekir Kânî’nin, Dîvân’ında dil kullanımı dönemin gelenek ve anlayışıyla uyum içindedir. Onun şiirlerinde kullandığı dil genel olarak açık, anlaşılabilir ve sadeliğiyle dikkat çekmektedir. Kânî Dîvânı üzerine yapılmış akademik çalışmalar bulunmaktadır (Eliaçık 1992; Elbir 1997; Yazar 2006). 42 yazma nüshası tespit edilen Dîvân'ın tenkidli metni İlyas Yazar tarafından yayımlanmıştır (Yazar 2010).

Şairin biyografisi için bk. “Kânî Ebu Bekir”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü: http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/kani-ebu-bekir