Şeyhî'nin tasavvuf muhtevalı küçük hacimli eseri. Dîvânçe’de şiirler genel itibariyle ilahi formunda olduklarından tevhid, münacat, naat diye farklı türlerde şiirler bulunmaz. Bununla birlikte münferit kimi beyitlerin, pek çok türe dâhil edilebilecek şekilde terennüm edildiği göze çarpar. Çoğu mutasavvıf şairin dîvânında da rastlanılabilecek hece ile yazılmış ilahiler bulunmasına rağmen yer yer halk söyleyişlerine ve avam tabakasına hitap eden beyitlere tesadüf edilmekle birlikte Dîvânçe'de hece ile yazılmış şiirler görülmez. Dîvânçe'de bulunan 94 adet şiirin hepsi aruzla yazılmış olup ekserisi gazel nazım şeklindedir. Gazel biçiminin yanı sıra Dîvânçe'de iki kaside, bir tahmis, bir murabba, bir adet de muhammes vardır. Mesnevi nazım şekliyle bir pendnâme bir de silsilenâme bulunmaktadır (Ay 2014).

Şiir yazmaktaki gayesi tasavvufî ve dinî fikirleri işlemek olan Şeyhî'nin şiirlerindeki ana tema tasavvuftur. İtikadı tashih ve şeriatı tatbik ile müridin kâmil bir mürşit terbiyesinde seyr ü sülûkunu ikmâl ederek Hakk'a vusulünün sağlanması gerektiği fikri, Dîvânçe'deki temel düşüncedir. Zâhirî ilimleri elde etmenin gerekliliği yanında bâtınî ilmin yüceliğinin de ortaya konulmaya çalışıldığı eserde, bu ilmin tarikata intisap edip mürşid-i kâmil rehberliğinde gerçekleşebileceği ifade edilir (Gündoğdu 2000: 248).

Şiirlerde Arapça Farsça kelimelere, birkaç kelimeden müteşekkil Farsça terkiplere, Farsça birleşik sıfatlara, Türkçe arkaik sözcüklere çokça yer verilmiştir. Kur'ân-ı Kerîm ve hadis-i şeriflerden, Arapça Farsça kelâm-ı kibârlardan iktibasların bulunduğu Dîvânçe'de telmih unsuru olarak Peygamberimiz Hz. Muhammed, Yakûb Peygamber, Mûsâ Peygamber, Îsâ Peygamber zikredilmiştir. Şeddâd, Kârûn, Dârâ, Hâtem, Firavun anılan tarihî kişiler; Hızır, Hallâc-ı Mansûr (ö. 309/922), Veysel Karanî (ö. 37/657) dinî kişiler; Mecnûn, Leylâ, Ferhâd, Şîrîn de hikâye kahramanları olarak Dîvânçe'de anılmıştır (Toparlı 2015: 21-23).

Şeyhî, şiirlerinde samimi bir üslûp yakalamış olsa da Dîvânçe'sinin pek çok yerinde imâle ve zihâf gibi aruz kusurlarına düşmekten kurtulamamıştır. Şiirlerindeki samimi his ve heyecanı ihsas ve çeşitli fikir, düşünce ve görüşleri telkin etmedeki başarısını şekil hususunda gösterememiştir (Gündoğdu 2000: 247). Şiirlerde tunç kafiye, cinâslı kafiye, zengin kafiye, tam ve yarım kafiyeler bulunsa da manzumelerdeki âhenk ve canlılık çokça yer verilen ek ve kelime grupları hâlindeki rediflerle sağlanmıştır. Şiirlerin çoğu ilahi formatında olduğundan, bestelenmeye oldukça müsaittir. Nitekim bestelenenler de vardır (Ay 2014: 25-36). Manzumelerde dîvân şiirinde çokça kullanılan edebî sanatlara yer verilse de sanat gayesi güdülmediğinden iç içe girmiş mazmunlardan ve aşırı sanatlı söyleyişlerden kaçınılmış; dile getirilmek istenilen fikirler samimi bir şekilde ifade edilmiştir. Didaktik bir görünüm arz edip ilk bakışta anlaşılabilecek mahiyetteki bu şiirlerde, ikinci bir mana aramak yersizdir. Şeyhî, dîvân şiirinin altın çağlarından birini yaşadığı 17. yüzyılda diğer meşhur şairlerle boy ölçüşemeyecek derecede sönük kalmıştır (Toparlı 2015: 24). Gayesi din kurallarını, ahlâk-ı hamîdeyi ve tasavvufî akîdeleri müridânına ilka etmek olan tekke şiirinin bu velud şairinin aruz hatalarına düşmesi, şiirlerinde tasannuya kaçmaması, girift anlam tabakaları oluşturmamasını tabiidir. 

Eser üzerine ilk çalışma Recep Toparlı tarafından yapılmıştır. Bu çalışma, tespit edilebilen iki nüsha üzerinden yürütülmüş ve şiirlerin dil özellikleri bu günkü Türkiye Türkçesine uydurularak hazırlanmıştır (Toparlı 1984). Aynı çalışma, bazı küçük değişikliklerle tekrar yayımlanmıştır (Toparlı 2015). Dîvânçe üzerine yüksek lisans çalışması yapan Alper Ay, tespit edebildiği 6 nüshadan hareketle Dîvânçe'nin tenkitli metnini ortaya koymuştur (Ay 2014). Bu çalışmanın Şeyhî Abdülmecîd Sivâsî Dîvânçe'si hususunda yapılmış en kapsamlı çalışma olduğunu söylemek mümkündür.

Şairin biyografisi için bk. "Şeyhî, Abdülmecîd Sivasî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/seyhi-abdulmecid-sivasi