Arapça ve Farsça pek çok eser kaleme almış olan Niyâzî-i Mısrî'nin en çok bilinip okunan eseri. Mutasavvıf şairlerin şiirlerinin bulunduğu ilahi dîvânlarının da en meşhurlarından biridir (Erdoğan 2008: 121). Fikrî yönü ile Osmanlı’nın İbnü'l-Arabî’si (ö. 608/1240), şairlik kudretiyle de Yûnus Emre’si (ö. 720/1320 ?) denilmeye seza Niyâzî-i Mısrî'nin Dîvân'ındaki manzumeler en çok şerh edilen şiirler olarak temayüz etmiş ve eserinin bu yönüyle Mısrî, şiirleri en fazla şerh edilen şairlerden olmuştur (Ceylan 2000: 35). Dîvân, aynı zamanda kudretli bir şair olan Mısrî gibi bir tarikat şeyhinin dilinden satırlara dökülmüş  muteber ve müştehir bir kitap olma önemine sahiptir. Mısrî Dîvânı, yüzyıllar içerisinde teşekkül etmiş sûfî akîdelerinin kitap hüviyetine büründüğü dîvân-ı ilâhiyâtlar arasından temayüz etmiş kıymetli bir eserdir.

Tamamına yakını gazellerden müteşekkil Dîvân'da toplam 198 şiir mevcuttur. Bu şiirlerden hece vezniyle yazılmış olanları da bulunmaktadır. Mutasavvıf şairlerin dîvânlarında olduğu ve adlandırıldığı veçhle bu şiirler bir nevi ilahi diye nitelendirilmektedir. Bu sebeple Dîvân'ın bir adı da Dîvân-ı İlâhiyât'tır. İlahi aşkın terennüm edildiği bu manzumelerde lirik ve coşkun bir hava, anlatılanı yaşar bir edâ vardır. Eğiticilik ve öğreticilik esas gaye olduğundan, şiirlerde yer yer didaktizmin kuruluğu hissedilir. Bunların çoğu aynı zamanda bestelenmiş olup bir kısmı hâlâ söylenmektedir. Dîvân'ın temel özelliği, tasavvufî muhtevalı oluşudur. Dîvân'daki şiirler tasavvufî remiz, mecâz ve mefhumlarla örülüdür. Tasavvufî aşk, neşve ve edâ, Dîvân'ın temellendirildiği hususlardır. Dîvân şiiri tertibindeki en başta yer alan ve kimi devlet büyükleri için yazılmış kasideler, Mısrî'nin Dîvân'ında yer almaz ve bu yönüyle Dîvân mürettep sayılmaz. Şiirler hurûf-ı hecâ (elif-be) sırasına göre dizilmiştir ve Dîvân'da tekke şiirinin de bir hususiyeti olarak aruz ve hece vezni kullanılmıştır. Şiirlerde şekilden çok manâ ve öze ehemmiyet verildiği için tasannu derdinde olunmamıştır. Hâl ve vecdin ifadesi mahiyetindeki şiirlerde yer yer şeklen aksaklık ve eksiklikler, özellikle aruz vezni kullanılırken bazı hatalar göze çarpsa da bu manzumelerde hece ve aruzun genel itibariyle başarılı bir şekilde kullanıldığı, güzel ve âhenkli şiirler vücuda getirildiği müşahede edilmektedir. İç kafiyeleriyle ortadan ikiye bölünebilecek mahiyetteki musammat gazeller çok sevilmiş, kültürlü kimseler bunları gazel olarak okuyup yazarken halk arasında dörtlükler hâlinde dilden dile dolaşmıştır. Neredeyse tamamen dinî-tasavvufî mevzuların işlendiği Dîvân'da Aspozi'ye (Malatya), Uludağ'a, Ümmî Sinân (ö. 1067/1657) ve memleketi Elmalı'ya, Şeyh Bedreddin'in (ö. 823/1420) eseri Vâridât'a; bahar mevsimine, dinin özü şeriata, Halvetiyye'nin usûlü halvete dair yazılmış methiyeler de bulunmaktadır. Yaşadığı dönemde Kadızâdeliler olarak bilinen medrese mensuplarına ve bu grubun başını çeken Vânî Mehmed Efendi'ye (ö. 1096/1685) tenkitler de mevcuttur (Erdoğan 2008: 76-97).

Mısrî'nin Yûnus Emre hayranı ve Yûnus talebesi olarak terennüm ettiği ilahilerinin halk nezdinde ve tarikat âyînlerinin yapıldığı tekkelerde yaygın ve uzun bir ömrü olmuştur. Tasavvufî düşüncede vahdet-i vücûd nazariyesini benimsemiş olan Mısrî, ilahilerinde bu görüşün ve bu görüşün en büyük mümessili addolunan İbnü'l-Arabî'nin tesirinde kalmış olduğunu ihsas etmiştir. Mısrî, arûzla yazmış olduğu şiirlerinde Nesîmî (ö. 820/1417 ?) ve Fuzûlî'yi (ö. 963/1556), hece ile kaleme almış olduğu ilahilerinde Yûnus Emre'yi üstat seçmek suretiyle şiir sanatında da hedefinin en büyükler olduğunu göstermiştir (Banarlı 1983: 702-703).

100'e yakın el yazma nüshası ve 25 civarındaki baskısıyla Dîvân, halk nezdinde Fuzûlî Dîvânı gibi bir teveccühe mazhar olmuştur (Kavruk 2009: 396). Dîvân'daki ilahilere şerhler yazılmış, Dîvân üzerine doktora, yüksek lisans ve lisans bitirme tezleri yapılmıştır. İlk olarak Halit Akarca tarafından Dîvân'ın edisyon kritiği yapılmıştır. Bu çalışmaya bazı konular dâhil edilip kaynaklara inilerek tezde Mısrî'nin hayatı irdelenmiştir (1952). Ali Yakıcı tarafından Dîvân'ın Berlin nüshası esas alınıp ilahiler halk edebiyatı unsurları zaviyesinden incelenmiştir (1985). Kenan Erdoğan, daha önceki çalışmalardan da istifade ile yedi ana grup olarak tasnif ettiği toplam 88 farklı nüshayı esas alarak tam teşekküllü ve tenkitli bir Dîvân metni hazırlamış (1993) ve bu doktora çalışmasını daha sonra yayımlamıştır (Erdoğan 2008). Dîvân, son zamanlarda Hasan Kavruk tarafından da neşredilmiştir (2011). Orhan Bağış, Erdoğan'dan iki sene sonra Dîvân'ın dinî ve tasavvufî veçhesini öne çıkarır mahiyette Dîvân'daki mefhumları metodolojik olarak tespit etmiştir (1995). Mustafa Aşkar, konusu itibariyle mühim bu çalışmadan sonra Mısrî'nin tasavvuf anlayışını ortaya koymuş ve Dîvân'ı başta olmak üzere eserleri hakkında geniş malumat vermiştir (1997). Doktora tezi olarak hazırlanan bu eser daha sonra basılmıştır (Aşkar 2011). Mısrî’nin şiirlerinin şerhi hususunda da müstakil bir çalışma kaleme alınmıştır. Mısrî’nin gazellerine yapılan şerhler üzerine Abdullah Çaylıoğlu tarafından yapılmış olan yüksek lisans çalışması (1994), daha sonra kitap olarak yayımlanmıştır (Çaylıoğlu 1999). Mustafa Tatcı ve İbrahim Özay, Muhammed Nûru'l-Arabî'nin (ö. 1305/1888) yapmış olduğu şerhi neşretmiştir (Nûru'l-Arabî 2014). Dîvân'ın son zamanlarda bir şerhi de Efdal Emre tarafından yapılmıştır (2015).

Şairin biyografisi için bk. "Niyâzî-i Mısrî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/niyazii-misri