Hamdî mahlaslı Akşemseddînzâde Hamdullâh'ın şiirlerinin toplandığı eser. Hamdî Çelebi'nin divan tertip ettiğine veya divan sahibi olduğuna dair bir bilgi 16. yüzyıl tezkirelerinde yer almaz. Nitekim Latîfî, mesnevileriyle meşhur olan şairin "tedvîn-i eş'âr" yoluna gitmediğini söyleyerek bu durumu açıkça teyit etmiştir (Canım 2000: 238). Bununla beraber şairin gazeller yazdığı bilinmektedir. Nitekim Âşık Çelebi (Kılıç 2010: II/1634) ile Hasan Çelebi (Kutluk 1978: I/309)'nin şaire ait gazellerin kabul görmediğini ve beğenilmediğini özellikle vurgulamaları dikkat çekicidir. Döneme ait şiir mecmualarında Hamdî'nin neredeyse hiç bir gazeline rastlanmaması da bu durumu teyit eder. Belli ki mesaisini mesnevilerine ayıran Hamdî döneminde pek iltifat görmeyen gazellerini sağlığında tedvin etmemiştir. Bununla beraber 1031/1622 yılında ölen Kâfzâde Fâ'izî'nin, Zübdetü'l-Eş'âr'da Hamdî Dîvânı'nı gördüğünü söylemesi kayda değer bir ayrıntı olup şairin ölümünden sonra adına bir divan oluşturulduğunu gösterir (Kayabaşı 1997: 274). Bugün için şaire ait iki Dîvân nüshası eldedir. Bunların ana nüsha olması muhtemel olan ilki Süleymaniye Kütüphanesi, Esad Efendi, 2626 numarada kayıtlı olan yazmadır. Şaban 999/Mayıs 1591 tarihinde istinsah edilmiş olan bu nüshanın müstensihi Göynük Akşemseddin Camii vaizi Hüseyin bin Seyyid Muhammed Hüseynî kendisini şairin oğlu Şeyh Zeyneddîn Muhammed'in tilmizi olarak tanıtır ve yazmayı doğrudan Hamdî Çelebi'nin hattından naklettiğini bildirir. Tezkire sahiplerinin verdiği bilgileri de göz önüne alarak ihtiyat kaydıyla bu yazmanın şairin ölümünden sonra kalan müsveddelerden derlenmiş ilk nüsha olduğunu düşünmek mümkündür. Eserin Millet Kütüphanesi, Manzum, 120 numarada kayıtlı ve sondan eksik ikinci nüshasının ise Süleymaniye nüshasından istinsah edildiği anlaşılmakta olup metin açısından herhangi bir farklı özelliği ve özgünlüğü yoktur.

Hamdî Dîvânı'nda biri Farsça 3 kaside, on ikisi Farsça 183 gazel, 1 murabba ve 1 terci-bendin yanı sıra yedisi Farsça, ikisi Arapça olmak üzere toplam 18 adet kıt'a ve müfred yer almaktadır. Eser tertip açısından klasik divanlardan farklı özelliklere sahiptir. Murabba ile 18 adet müfred ve kıt'aya en sonda yer verilmiştir. Diğer şiirler ise hurûf-ı teheccî sırasıyla, elif harfiyle biten tevhid ve na't içerikli üç kasideden başlayarak arka arkaya sıralanmış, farklı nazım biçimleri için ayrı bölümler açılmamıştır. Dîvân'da herhangi bir padişaha veya devlet adamına sunulmuş kaside yer almaz. Hamdî, II. Bâyezîd'in cülûsu için yazılmış bir dörtlükle, aynı padişahtan şarabın yasaklanması talebini dile getiren iki Farsça kıta dışında padişahı muhatap alan bir şiir yazmamıştır.

Dîvân'a tür açısından bakıldığında özellikle na't ve tevhid içerikli dinî şiirlerin bir grup oluşturduğu görülür. Şairin hem babası Akşemseddîn'e hem de mürşidi İbrâhîm-i Tennûrî'ye mensubiyetinden kaynaklı tasavvufî şiirleri, özellikle ilahî aşkı ve tecelli neşesini dile getiren lirik gazelleri de dikkat çeken diğer bir gruptur. Fakat bu dinî-tasavvufi manzumelere rağmen Dîvân'da yer alan şiirlerin ağırlık noktası Şeyhî ile başlayıp Necâtî ve Ahmed Paşa ile devam eden ve klasik zevki yansıtan âşıkane ve rindane gazellerdedir. Nitekim Hamdî'nin örnek aldığı anlaşılan bu üç şairin gazellerine yazdığı nazireler önemli bir yekûn tutmaktadır. Şairin bu tür gazellerinde zaman zaman tamamen beşerî aşkı dile getiren bir vurguya ve söyleyişe de rastlanmaktadır. Hamdî, dil ve üslup açısından II. Bâyezîd döneminden itibaren baskın bir biçimde kendini hissettiren ve daha çok Necâtî ile anılan yerelleşme eğiliminin etkisinde kalmıştır. Şiirlerinde kendi dönemindeki bir çok şair gibi deyimler ve konuşma dili kaynaklı kalıp ifadeler kullanan Hamdî, yine yerelleşmenin bir özelliği olan başta cinas olmak üzere lafzi sanatlara ve kelime oyunlarına yer verme eğilimini de şiirlerine yansıtmıştır. Hamdî, klasik şiir kalıplarını kullanarak özgün imajlar ortaya koyma gayreti içinde bir şair olmakla beraber hayallerini ifade etmede bir tür "rekâket"e düşmüş, "selîs" olamamış, bu durum da bazı beyitlerinin hem anlaşılmasını güçleştirmiş hem de ses ve ahenk bakımından kusurlu görünmesine yol açmıştır. Muhtemelen tezkire yazarları tarafından gazelleri takdir görmeyen Hamdî'nin tenkit edilmesinin ana sebebi budur.

Hamdî Dîvânı üzerine iki tenkitli metin çalışması yapılmıştır (Özdemir 1993; Özyıldırım 1995). Ali Emre Özyıldırım'ın, Hamdî ve eseri hakkında ayrıntılı bir incelemeyi de ihtiva eden tezi, şairin Dîvân'ına girmeyen dört gazelinin de ilavesiyle yayımlanmıştır (1999). Eser üzerine bir de tahlil denemesi yapılmıştır (Şener 1995).

Şairin biyografisi için bk. “Hamdî, Akşemseddîn-zâde Mehmed Hamdullâh, Hamdî Çelebi, Hamdullâh Ahmed Çelebi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/hamdi-aksemseddinzade-mehmed-hamdullah