17. yüzyıl Mevlevî şairleri arasında seçkin bir yere sahip olan Fasîh Ahmed Dede’nin şiirlerini içeren eseridir.  Eser klasik divan tertibine uyun olarak hazırlanmış, mürettep dîvân olma özelliğini taşımaktadır. Dîvân’ın elde bulunan bütün nüshaları karşılaştırıldığında 472 gazel, 6 kaside, 2 terci-i bent, 5 terkib-i bent, 7 mesnevi, 7 tarih, 21 kıta, 22 nazım, 160 rubai, 1 muamma, 86 matla, 61 müfret tespit edilmiştir. Allah için tevhit ve münacat, Hz. Muhammed için na’t ve miraçname, Hz. Ali’ye methiye, Hz. Hüseyin için mersiye yazarak din ve tasavvuf alanında başarısının yanı sıra gazellerinde rindane ve âşıkane söyleyiş özelliklerine rastlanılmıştır.

Fasîh Ahmed Dede 35 şairin 98 gazeline nazire yazmıştır. Eserin ilk ve son bölümlerinde rastlanılmak üzere Farsça şiirleri mevcuttur. Farsça şiirler sayı, tür ve şekil olarak değerlendirildiğinde Farsça Divançe olma özelliği taşıdığı anlaşılmıştır (Çıpan 2003:31:32). Dîvân’ın tenkitli metni ve birçok açıdan değerlendirilmesi üzerine Nezahet Tüzün (1944), Mustafa Çıpan (2003) ve Gamze Ünsal Topçu (2020) lisansüstü çalışmalar yapmışlardır.

Şairin biyografisi için bk. "Fasîh, Ahmed Fasîh Dede. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/fasih-ahmed-fasih-dede