Eroğlu Nûri’nin günümüze ulaşan iki eserinden biri. Dîvan’ın bilinen tek el yazma nüshası, 1725 yılında istinsah edilmiş olan ve Elmalı İlçe Halk Kütüphanesi’nde bir mecmûadaki (Mecmûa, No: 43/1, vr. 1-33) 51 adet şiirden oluşan nüshadır.

Şiirlerinin tamamında “Eroğlu” mahlasını kullanan şâir, bunların 6 tanesini aruzla, 45’ini de hece vezniyle yazmıştır. Aruzlu şiirlerinde şu vezinleri kullanmıştır: Mefâîlün / Mefâîlün / Feûlün (19., 31. şiirler), Fâilâtün / Fâilâtün / Fâilâtün / Fâilün (28., 30., 32. şiirler), Fâilâtün / Fâilâtün / Fâilün (47. şiir). Bunlardan dördü gazel (19., 28., 31., 32.), biri kasîde (30.), biri de murabba (47. şiir) formundadır. Eroğlu Nûri’nin Dîvan’ındaki diğer şiirleri ise beşli, yedili, sekizli, on birli, on dörtlü, on altılı heceli şiirlerdir. Bunlardan üçü (29., 35., 43.) Yunus Emre’de de örnekleri görülen hece vezniyle yazılmış gazel (heceli gazel) formundaki şiirlerdir. Diğer şiirler koşma tarzındadır.

Eroğlu Nûri, şiirlerini redif üzere inşa etmiştir. Dîvan’da -âd (-ât) kafiyeli, redifsiz tek şiiri (45.) vardır. İki şiirinde de mısra başı kafiyesi kullanmaktadır. Kafiyeli ve redifli 15 ilâhî bulunan Dîvan’da Eroğlu, çoğunlukla yarım ve tam kafiyeleri tercih etmiştir.

Dîvan’daki 51 şiirin türü için, genel anlamda, Türk Tasavvuf şiirindeki “İlâhî” kavramını kullanmak mümkündür. İlâhî kavramından farklı olarak şairin manzumeleri içinde nutuk, devriyye, hamdiyye, medhiyye, münâcât, ramazaniyye ve tehlilnâme türünde şiirler de bulunmaktadır.

Eroğlu Nûri’nin Dîvân’ındaki şiirlere bir bütün olarak bakıldığında, Türk Tasavvuf Edebiyatında Yunus Emre okulunun takipçilerinden biri olduğu söylenebilir. O, şiirlerinde kullandığı öz Türkçe kelime ve deyimlerle, mensubu bulunduğu tasavvuf düşüncesinin temel konularını sade, ama bir o kadar da derinlikli bir edebî dil ve üslupla, sehl-i mümtenî tarzında açıklamıştır. En derin ve çetrefilli tasavvufî hakîkatleri, sembolik / metaforik ifadelerle Anadolu Türk insanının kolaylıkla anlayabileceği boyutta sunabilmektedir. Elbette onun bu ifade gücü, yine Yunus Emre geleneğinden beslenen üstâdı Elmalılı Vâhib-i (Abdülvehhab) Ümmî’nin eğitiminden geçmesinden kaynaklanmaktadır. Üstadından aldığı bu derinlikli anlatım tarzının en önemli meyveleri, talebesi Elmalılı Sinân-ı Ümmî ve onun talebesi “İkinci Yunus” olarak bilinen Niyâzî-i Mısrî ve takipçileridir (Tatcı 2016: 50-56).

Tasavvufun amelî/pratik boyutunu yansıtan konularda Halvetî tarîkatı ilkelerini şiirlerine yansıtan Eroğlu Nûri, tasavvuf düşüncesiyle ilgili konularda da güçlü bir vahdet-i vücûd takipçisidir (Ögke 2008: 110). Eroğlu Nûri’nin Dîvân’ı, Divânçe-i İlâhiyât adıyla Mustafa Tatcı tarafından yayımlamıştır (2002 ve 2016).

Müellifin biyografisi için bk. "Eroğlu Nûri". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/eroglu-nuri