İbn Arabşâh tarafından kaleme alınan aruz ve nahiv ilmine dair Arapça manzum risale. Nüshası elimizde bulunmayan bu metin hakkındaki bilgiler İbn Arabşâh'ın çağdaşı ve öğrencisi olan tarihçi İbn Tagrîberdî’ye  dayanmaktadır. Dolayısıyla eserin yüz seksen üç beyitten oluşan manzum ve muhtasar bir metin olduğu bilinmektedir. Dönemin Kahire’sinde çeşitli ilim meclislerinde yaygın bir şekilde okutulan manzume, İbn Arabşâh’ın Arap dili ve aruz ilmi üzerindeki salahiyeti ve otoritesini tasdik eder niteliktedir. Dönemin uleması arasında bu metnin kullanımının yaygınlaşması da buna delil olarak gösterilebilir. Eser hakkında İbn Arabşâh’ın yakın dostu ve talebesi olan dönemin meşhur tarihçisi İbn Tagrîberdî (ö. 874/1470) el-Menhelü’s-Sâfî ve’l-Vâfî ba´de’l-Müstevfî isimli vefeyâtında bilgi vermiştir (1984: 2/134). Arap dili ve aruz hakkında yazılan Cilvetü’l-Emdâhi’l-Cemâyiyye fî Hulleti’l-Arûzi’l-´Arabiyye’den çeşitli örneklere yer veren İbn Tagrîberdî hocasından bu eseri okuduğunu, çeşitli ders halkalarında ve ilim meclislerinde okutmak üzere kendisinden yazılı icazet aldığını da kaydetmiştir. Hatta eserinde bizzat İbn Arabşâh’tan aldığı icazete yer vermiştir. Eserin nüshası günümüze ulaşmamıştır.