Kütahyalı Sun’ullah Gaybî’nin biat kavramını dinî ilimlere dair eserleri, ayet ve hadisleri kaynak göstererek açıkladığı eseri. Yazılış tarihi belli değildir.  Eserin yazılış amacı Gaybî’ye yöneltilen soruların bir arada sunularak yanıt bulmasıdır (Kemikli 1998: 53). Gaybî bu soruların yanıtlarına dinî kaynakları referans göstererek eserinin başında yer vermektedir. Hüdeybiye Barışı öncesi gerçekleşen Bî’at-ı Rıdvan’ı ele almaktadır (Gaybî 2b). Eser Bayramî-Melamî geleneği bağlamında önemli bir kaynak olmasının yanı sıra Türk tasavvuf anlayışını da göstermesi açısından kayda değer görülmektedir.

Eserin muhtevasını “Kemâl-ı muhabbete” ulaşmanın yolu, muhabbet, vahdet-vücûd, zikir ve zikir çeşitleri oluşturmaktadır. Bi’at-nâme’de muhabbeti İslâm’ın özü olarak değerlendirmektedir. Muhabbet-sevgi ilişkisini açıklayan yazar gerçek manada sevginin mal, ten ve can ile olacağını söylemektedir. Devamında kâmil iman kazanmak isteyenin kâmil insanın muhabbetinden ayrılmamasını önermektedir (Gaybî 3a). Gaybî’ye göre biatın iki yönü bulunmaktadır. Bunlardan biri suret diğeri hakikattir. Bu yönleri itibariyle de şeyhlerin biat almaları bakımından ikiye ayrıldığını düşünmektedir. Yaşadığı dönemdeki şeyhlerin çoğunun biatın suretinde kalarak hakikatten habersiz olmalarını eleştirmekte ardından biatın hakikatini doğru anlayanların cevhere ulaşacağını belirterek dönemindeki şeyhleri uyarmaktadır. Ömer Faruk Söylev‘e göre, bu eser Gaybî’nin bağlanma/bağlılık fikrini açığa çıkarmaktadır. Gaybî, bağlanmanın devamlı bir teveccühe bağlı, teveccühün de muhabbetten ibaret olduğu muhabbetin ise insan-ı kâmili sevmekten başka bir yolunun olmadığı görüşünde olduğunu ifade etmektedir (Söylev 2016: 290).

Gaybî, eserinde kendisinin şeyhi olan Pir Ahmet bir Hâlveti’ye yönelik düşüncelerini ifade etmekte; Hz. Ali, Beyâzıt-ı Bîstâmî ve Câfer-i Sadık’ın beyanlarını ve bazı menkıbelerini değerlendirmektedir (Kemikli 1998: 54). Kadir Güler, Gaybî’de ilahi aşk kavramını irdelediği çalışmasında yazarın Bi'at-nâme eserinden örnekler sunarak Gaybî’nin varoluş nedenini aşka bağladığını, aşka eremeyenlerin/ulaşamayanların matem tutması gerektiği görüşünde olduğunu ifade etmektedir (2016: 324). Eserde Gaybî’nin devrân hakkındaki görüşleri de bulunmaktadır. Yazar, devrân ve semânın hak yolu olduğunu ifade etmektedir (Gaybî 17b). Gaybî kendi hayatından bilgileri de bu eserinde vermektedir. Eser, sade ve anlaşılır bir dille sohbet üslûbuyla yazılmıştır. Gaybî ayet ve hadisleri, dinî kaynakları referans gösterdiğinden zaman zaman Arapça ve Farsça kelimeler kullanmıştır.

Bi’at-nâme’nin bilinen on üç nüshası bulunmaktadır. Bu nüshalar Konya Bölge Yazma Eserler Kütüphanesi, Mevlana Müzesi, Kütahya Belediyesi Mustafa Yeşil Kütüphanesi, Millî Kütüphane, Süleymaniye Kütüphanesi, Atatürk Kitaplığı ve Yapı Kredi Sermet Çifter Araştırma Kütüphanesi’nde bulunmaktadır (Kemikli 1998: 54). Eserin nüshaların numaralarıyla kaydına ilişkin bilgiler Bilal Kemikli'nin Sun’ullâh-i Gaybî Divanı İnceleme-Metin adlı doktora tezinde ve Hüseyin Türkmen’in Türkiye Kütüphaneleri Yazma Eser Katalogları Işığında Sunullah-ı Gaybî’nin Eserleri ve Nüshaları (2016) adlı çalışmasında verilmektedir. Eser, Hamza Güner tarafından Başlangıcından Zamanımıza Kadar Kütahyalı Şâirler (1967) adlı çalışmasında latin harflerine aktarılmıştır. Hüseyin Rahmi Yananlı ise Sohbetnâme-Biatnâme-Devre-i Arşiyye adlı çalışmasında Bi’at-nâme'ye ilişkin bilgi vermiş ve eserin Süleymaniye Kütüphanesi, Hacı Mahmud Efendi 2630 sayısı elyazması nüshasından latin  harflerine aktararak yayımlamıştır (Yananlı 2017: 135-150).

Sun’ullah Gaybî'nin biyografisi için bk. "Sun’ullah Gaybî, Kütahyalı". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sunullah-gaybi-kutahyali