İlk edebî ürünlerini Ara Nesil dönemi içerisinde veren Fâiz’in bazı şiirlerinden oluşan eseri. Osman Fâiz, Buhara’dan gelip Bursa’ya yerleşen Ferâizcizâde ailesine mensuptur. Şairin ilk edebî eserleri Nilüfer dergisinde yayımlanmıştır. Fâiz daha sonra Malûmat, Hazine-i Fünûn, Mekteb, Maârif, Resimli Gazete, Hanımlara Mahsûs Gazete, Çocuklara Mahsûs Gazete, Fevâid, Gülşen-i Edeb, Marifet, Yeni Kıbrıs (Zaman) gibi dergilerde manzum ve mensur eserlerini neşretmiştir (Baştuğ 2002: 1730).

Beytü’l-Hazen, Osmân Fâiz’in çeşitli dergilerde yayımlanan manzumelerinden oluşur. Eserde; 1 mütekerrir müseddes, 1 mersiye, 1 muhammes, 1 mesnevi; “İntizâr” başlıklı, yedi mısralık bentlerden oluşan ve karmaşık bir kafiye örgüsüyle yazılan bir manzume; “Hasret-zede-i Sevdâ” başlıklı iki bendi dört, iki bendi de üç mısradan bir manzume ile 6 gazel yer almaktadır. Eserdeki manzumeler, bir gazeli dışında bazı dergi ve gazetelerde de neşredilmiştir.

Osman Fâiz’in manzumelerinde hem Batı edebiyatlarının etkisi hem de klasik şiir geleneğinin izleri görülür. Aşk, tabiat, ölüm ve övgü konulu manzumelerin yanında merhamet ve çocuk konulu olanları da bulunmaktadır. Günlük konuşma dilinden halk söyleyişlerine yer vermiş; bazı ayet, hadis ve atasözlerinden de faydalanmıştır (Sönmez 2019). Şiirlerinin nazım tekniği bakımından kusursuz olduğu söylenemez. Ahengi sağlarken kafiyenin çeşitli olmasına dikkat etmiş ve redif kullanmaya özen göstermiştir. Eski Türk şiirinde çokça rastladığımız mısra başı kafiye/ön kafiye ve mısra başı redif/ön redif şairin ahenk için başvurduğu ifade yollarındandır. 

Bahrü’l-Hazen, 1314/1896-97’de İstanbul’da Yuvanaki Panayoditis Matbaası’nda 15 sayfa hâlinde basılmıştır. Eserdeki şiirler, şairin muhtelif dergilerde yayımlanan diğer manzumeleriyle birlikte Hatice Sönmez tarafından hazırlanan yüksek lisans tezinde yeni Türk alfabesiyle verilmiştir.