Abdulahad Nûrî’nin Halvetî şeyhlerinin adlarını saydığı ve bazıları hakkında kısa bilgiler verdiği manzum eseri. Eski kaynaklarda bu eserden bahsedilmemektedir. İlk defa Abdullah Uçman tarafından yazılan ansiklopedi maddesinin bibliyografyasında eserin Süleymaniye Kütüphanesi Çelebi Abdullah, 172’de kayıtlı nüshasına atıf yapılır (1988: 179). Daha sonra iki yüksek lisans tezinde (Yılmaz 1993; Bal 2013: 13) eserin Abdulahad Nûrî’ye ait olduğu vurgulanır. Şairin Divan’ını neşreden Hüseyin Akkaya, bu maddedeki kayda atıfla eserin Abdulahad Nûrî’ye ait olamayacağını ifade etmiştir (2003: 79-80). Akkaya’nın değerlendirmesi, müellif üzerine yapılan bir doktora tezinde de kabul edilmiştir (Baz 2004: 253). Akkaya’nın bu tespitinin temel dayanağı eserde Abdulahad Nûrî’den sonra şeyh olan Şeyh Abdulbâkî’nin de anılmasıdır. Akkaya’nın, Uçman’ın zikrettiği nüshadan hareketle ulaştığı bu sonucu, müellifin sağlığında istinsah edilen diğer iki nüsha olan Manisa İl Halk Kütüphanesi 1220/2 ve M. Fatih Köksal Şahsî Kütüphanesi Yz.12-Mec. 67/3 nüshaları nakzeder mahiyettedir. Zira bu iki nüshada Şeyh Abdulbâkî yer almadığı gibi Çelebi Abdullah nüshasında da diğer şeyhler için verilen bir veya birkaç beyitlik bilgi Abdülbâkî için verilmez; Abdulbâkî'nin adı sadece bir başlık olarak yazılmıştır ki onun da nüshaya sonradan eklendiği açıktır. Mesnevinin 57. beytinde şair ismini açıkça zikrettiği (Ya’nî Abdu’l-ahad ki Nûrî’dür / Yüzi kara vü özi kurıdur) gibi 64. beyitte mahlasını da söyler. Sondan bir önceki beyitte de eserinin telif tarihini lafzen verir (Köksal 2019: 146).

Müellifin, 1049/1639-40 yılında yazdığı, Halvetiye şeyhlerinin kendisine gelene kadarki silsilesi anlatılan eser, mesnevi nazım şekliyle yazılmış olup yayımlanan tenkitli metne göre (Köksal 2019) 71 beyitten ibarettir. Aruzun “fe’ilâtün mefâ’ilün fe’ilün” kalıbıyla yazılan eserin tespit edebildiğimize göre yukarıda bahsedilen üç nüshası vardır. Hacimsiz bir eser olduğu için, özellikle mecmualar arasında başka nüshalarının da ortaya çıkması muhtemeldir. Eser, Hz. Peygamber övgüsündeki 5 beyitle başlar. Daha sonra Hz. Muhammed’in ledün ilminin sırrını ona verdiğinden bahisle söz Hz. Ali’ye getirilir. 6 beyit tutarında Hz. Ali övgüsünden sonra Hasan-ı Basrî ile birlikte tarikat şeyhleri anılmaya başlanır. Müellif, eserinin başından 55. beyte kadar kendisine gelene değin post sahibi olan Halvetiyye şeyhlerinin silsilesini aktarır. Toplam 28 şeyh ismen anılır. Bir beyitte iki şeyhin adın zikredildiği gibi bir şeyhin birkaç beyit boyunca anlatıldığı da vakidir. Özellikle kendisinden önceki son iki şeyh olan Şemseddîn Sivasî ve Abdulmecîd Sivasî’ye diğerlerine nazaran daha geniş yer ayırmıştır. 56. beyitten sonra kendisinin önceden günahkâr ve gafil biriyken şeyhinin lütfuyla gafletten uyandığından, eğer varsa nurunu Abdulmecîd Sivasî iktibas ettiğinden, ondan dolayı mahlasının Nûrî olduğundan bahseder. 65-71. beyitler ise dua ve münacattır. Eserin bizce kayda değer tarafı şairin Divan’ı dışındaki Türkçe tek manzum eseri olmasıdır.

Eser bir bildiri ile tanıtılarak tenkitli metin hâlinde yayımlanmıştır (Köksal 2019).

Şairin biyografisi için bk. “Nûrî, Abdülahad”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/nuri-Abdülahad