Edirneli Mehmed Kâmî Efendi’nin (d. 1059/1649-50 - ö. 10 Zilkade 1136/22 Temmuz 1724) Bağdat'taki isyanların bastırılması ve asayişin sağlanmasını konu alan eseri. Kâmî manzumede eserin isminin Behcetü’l-Feyhâ olduğunu söylemiştir (Erişen 1998: 383). Eserin İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi’nde TY 2888 numarasıyla kayıtlı yazma nüshasında “el-Feyhâ lakab-ı Hille’dür. Bağdâd Hille’de silk-i tahrîre keşîde kılınmağla tesmiye olındı minhu” ibaresi kayıtlıdır (TY 2888, v. 31a derkenar; Erişen 1998: 383). Behcetü’l-Feyhâ'nın  ismi bazı kaynaklarda sehven Behcetü’n-Nu‘amâ (Mehmed Tahir 1333: 392) ve Behcetü’n-Na‘îmâ (Mehmed Süreyya 1308: 73) olarak verilmiştir. Ayrıca İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi’nde TY 2839 (v. 31b) ve Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesi’nde Hazine 925 (v. 1b) numaralarıyla kayıtlı yazma nüshalarda da sehven Tuhfetü’z-Zevrâ olarak kaydedilmiştir.

Hamdelenin ardından 7 bölüm ve hâtime ile toplam 224 beyitten oluşan eserde mesnevi nazım şekli ve aruzun "fe‘ilâtün mefâ‘ilün fe‘ilün" kalıbı kullanılmıştır. Eserde 1116/1704 yılında Bağdat’a vali tayin edilen Eyyûbî Hasan Paşa’nın (ö. 1136/1723-24) burada 19 yıl süren valiliği süresince asayişi sağlaması ve halkı yağmalayan çeşitli Arap kabilelerinin isyanlarını bastırması anlatılır. Mesnevinin “İhtilâl-i Nevâhî-i Bağdad” başlıklı ilk bölümünde Bağdat’ın uzun zamandır buraya musallat olan Arap kabileleri tarafından soyularak harabeye çevrildiği, “Kesr-i Dest-i Tetâvül-i Urbân” başlıklı bölümde Sultan III. Ahmed’in bu sorunu çözmek üzere Hasan Paşa’yı vali olarak Bağdat’a gönderdiği, “Vak‘a-i İnhizâm-ı Âl-i Uzeyr” başlıklı bölümde Uzeyr kabilesinin bozguna uğratılması, “Der Beyân-ı Ziyâret-i Meşhed” başlıklı bölümde Hasan Paşa’nın Necef, Kerbela, Meşhed, Kûfe ve Hille’ye yaptığı ziyaretler, “Tuhfe Tarh-ı Hikâyet-i Elmas” başlıklı bölümde Hille köprüsünü temizleyen bir fakirin çerçöp içinde bulduğu elmasın Hasan Paşa tarafından padişaha layık olacağı düşüncesiyle İstanbul’a gönderilmesi konu edilir. “Bu’l-aceb Vak‘a-i Benî Lâmî” başlıklı bölüm, Bağdat halkının Benî Lâm kabilesinin yağmasından, “İnhizâm-ı Hazâ’ilî Selmân” başlıklı bölüm ise Bağdat ve Hille’nin İbni Abbâs Selmân’ın elinden kurtarılmasına ayrılmıştır. Eser, Hasan Paşa’ya dua ve eserin ismini içeren hâtime bölümü ile sona erer.

Dîvân'ın sonunda yer alan Behcetü’l-Feyhâ mesnevisi (Erişen 1998: 368-383), müstakil olarak da yayımlanmıştır (Yıldırım 1995: 285-301). Bu yayında İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi’nde TY 2839 (v. 31b-38a), TY 2888 (v. 25b-31a) ve TY 2892 (v. 25b-31a) numaralarıyla kayıtlı yazma nüshalar kullanılmıştır. Bunların dışında Behcetü’l-Feyhâ Edirne Selimiye Yazma Eser Kütüphanesi’nde 22 Sel 2136 (v. 23a-28a) ve Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesi’nde Hazine 925 (v. 1b-7a) numaralarıyla kayıtlı nüshalarda da mevcuttur.

Kanaatimizce Bağdatlı İsmail Paşa’nın “manzûme-i Türkiyye fi’t-târîh” (tarihle ilgili Türkçe manzume) ifadesiyle tanımladığı ve kütüphanelerde nüshasına rastlanmayan Âsaf-nâme de Behcetü’l-Feyhâ olmalıdır (1945:5).

Şairin biyografisi için bk. “Kâmî, Edirneli Mehmed Kâmî Efendi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/kami-edirneli-mehmed-kami-efendi