Berkî mahlaslı Şeyh Ali Vasfî Efendi (1851-1910)'nin eseri. Osmanlı Devleti’nin son döneminde divan edebiyatını tekrar canlandırma sorumluluğu taşıyan ve klasik edebiyat mensuplarının yetişme tarzında yetişen Şeyh Vasfî, şiirlerini de bu doğrultuda kaleme almıştır. Sanatçı, gençlik döneminde Muallim Naci ve Recaizade Mahmut Ekrem arasında devam etmekte olan eski-yeni tartışmalarında “eski”nin yani divan edebiyatının savunucusu olan Muallim Naci’nin yanında yer almıştır. (Kalyon 2015: 7) Divan Edebiyatı şairlerinin Fars ve Arap edebiyatlarını yakından tanıması gerektiğine inanan Şeyh Vasfi, Fars edebiyatından Enverî, Feridüddin Attar ve Molla Cami’den tercümeler yapmıştır.

Bedâyî, Vasfî Efendi'nin resmî ve edebî notlarından oluşur. Eser, padişaha övgü ifadeleriyle başlamaktadır. Eserin başlarında Padişah II. Abdülhamid’e yazılmış olan ve "Ey ser-efrâz-ı e'âli-i meâli unvân / A’kıl-ı dehri ider fikr-i metinin hayrân" beytiyle başlayan bir kaside bulunmaktadır (Vasfî 1310:  7). Mektub, cevabname, tebrikname, istirhâmname, leyle-i regaib içün, sene-i cedide içün, gibi bölümlerden oluşan eserin, dönemin dil özellikleri düşünüldüğünde sade denemeyecek bir üslupla yazıldığı söylenebilir.

Eser, İstanbul’da 1310/1894-95 yılında Matbaa-ı Nişan Berberyan'da basılmıştır.  

Müellifin biyografisi için bk. "Vasfî/Berkî, Şeyh Ali Vasfî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/vasfi-berki-seyh-ali-vasfi