Namık Kemal’in Hintli Şeyh İnâyetullāh Kanbû’dan tercüme ettiği masal kitabı. Bahâr-ı Dâniş, Hintli Dehlevî şeyhi İnâyetullāh Kanbû'nun 1651 yılında Urduca yazdığı bir masal kitabı olup Cihandar Sultan ile Behrever Bânû'nun aşkını ve buna bağlı olaylarını anlatır. Eserde ayrıca hikmetli hikâyeler ve hikemî öğütler yer alır. Namık Kemal, Magosa sürgünündeyken Farsçadan çevirdiği bu eserin tümünü değil sadece bir kısmını sade ve anlaşılır bir dille çevirmiştir. Bahâr-ı Dâniş, aynı letafette olmasa da Sâdî-i Şirâzî'nin Bostan u Gülistan adlı eserine benzer nitelikler taşımaktadır. 

Bahâr-ı Dâniş, Namık Kemal’in yazdığı mukaddime kısmıyla önem taşıyan bir eserdir. Hacim olarak kısa bir eser olan Bahâr-ı Dâniş Mukaddimesi Namık Kemal’in dil ve edebiyata dair görüşlerini sunması bakımından kıymetlidir. Türk dili ve edebiyatının büyük değişimlere uğradığı 19. yüzyılda dil, edebiyat ve edebî türler hakkında yazdığı mukaddimelerle büyük tesirler bırakmış olan Namık Kemal, Bahâr-ı Dâniş Mukaddimesi’yle bu yöndeki gayretini devam ettirmiştir. Mukaddimede Namık Kemal ve neslinin psikolojisini, dil ve edebiyata dair yenilik arayışlarını bulmak mümkündür.

Namık Kemal’in Bahâr-ı Dâniş Mukaddimesi’nde iki konu üzerinde durulur. İlk olarak divan edebiyatının akla, hakikate ve tabiata uymadığı savunulur. Divan edebiyatının seçkinlere hitap ettiği, dilinin abartılarla dolu olduğu ve bu eserlerin artık okunmadığı vurgulanır. Kemal’in diğer mukaddimelerinde de sıklıkla belirttiği divan edebiyatına dair benzer görüşleri, onun yeni bir dil ve edebiyat ile yeni bir fikir ve üslup isteğinin tezahürleri olarak ortaya çıkmıştır. Nitekim onun eleştirmen kimliğinde havas ve avam ayrımına gidilmeden hakikate dayalı bir edebiyat arzusu yatar. Mukaddimede asıl öne çıkarılan konu ise Farsçanın Türk dili ve edebiyatı üzerindeki etkisidir. Namık Kemal’e göre öncelikle Farsça bozuk bir dildir fakat bu dilde çok güzel eserler yazılmıştır. Devamında Farsçanın ağır tabirlerinden arındırılması gerektiği belirtilse de Türkçenin tamamıyla Farsçadan koparılmasının sakıncalı olduğu açıklanır. Farsçadan kopulamayacağı, böyle bir durumda, Türklerin tarih ve kültür kitaplarından pek çoğu Farsça yazıldığından kültür ve tarihlerinden uzaklaşacağı izah edilir. Aksine Farsçanın mantıklı unsurlarını Türkçeye aktarmak, edebî ve felsefi eserlerini çevirmek gerektiğine dikkat çekilir. Ayrıca Farsçadan Türkçeye çevrilmesi gereken bazı eserler de önerilir. Bu çevirilerin ise yeni edebiyat anlayışıyla yapılması zaruriyeti aktarılır. Neticede Bahâr-ı Dâniş Mukaddimesi’nde, Namık Kemal’in Fars edebiyatının üstünlüklerini ve letafetini kabul ettiği görülmekle beraber Fars dilinin etkisindeki divan edebiyatına dil ve hakikat konusunda tenkitler getirmektedir.

Namık Kemal’in dil ve edebiyat hakkındaki fikirlerini ortaya koyduğu Bâhar-ı Dâniş Mukaddimesi tenkit türünde bir mukaddimedir. Bir diğer özelliği ise Bâhar-ı Dâniş’in tercüme süreci hakkında bilgiler içermesidir. Namık Kemal, tercüme sırasında eserden bazı kısımları çevirmediğini, bazı kısımları ise mealen tertip ettiğini söyler. Bu yönüyle mukaddime, Tanzimat dönemi edebiyatının tercüme faaliyetleriyle ilgili önemli işaretler içermektedir.

Bâhar-ı Dâniş ilk olarak 1290/1874 yılında İstanbul’da Mekteb-i Sanâyi matbaasında bastırılmıştır. Bu baskı 48 sayfalık bir cüz'den ibarettir. Eser sonraki yıllarda 1303/1887 ve 1311/1895 tarihlerinde iki defa Matbaa-i Ebüzziya'da yayımlanmıştır. 

Yazarın biyografisi için bk. “Namık Kemal”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/namik-kemal