Vahdî tarafından yazılmış Türk edebiyatının ilk telif hikâyesi olarak kabul edilen eser. Hikayenin birden fazla adı vardır: Hikâyet-i Anabacı, Anabacı Hikâyesi, Tâcir Abdürrauf Hikâyesi, Hikâye-i Hâce-i Âkil Abd er-Rauf Bursavî, Hikâye-i Dendaniyye, Hikâye-i Hâce Abdurraûf, Burusalı Hâce Abdürraüf Hikâyetü, Dendan Latîfesi.

Anabacı Hikâyesi; Bursalı evli ve çocuklu Abdurrauf adlı ünlü bir tüccarın Şiraz’a yaptığı ticaret gezisinde yaşadığı bir gönül macerasını ve sonrasında başına gelenleri anlatır. Hoca Abdurrauf olarak bilinen bu tüccar; Bursa’da akıl ve zekâsıyla öne çıkan, anlayış sahibi, bilgili, zengin ve olgun bir şahsiyettir. Günün birinde aklına Acemistan, Isfahan ve Horasan’ı gezme sevdası düşer. Yükte hafif, pahada ağır çok sayıda ticaret eşyasını deve ve beygirlere yükleyerek, yanına da çok sayıda hizmetçi ve yardımcı alarak yollara düşer. Günlerce süren yolculuktan sonra Şiraz’a varırlar ve orada dinlenmek isterler. Hoca Abdurrauf ve maiyetindekiler, şehrin önde gelen şahsiyetleriyle bir araya gelip yiyip içerek eğlenceye dalarlar. Hoca Abdurrauf, sohbeti hoş, nüktedan, cömert biri olarak etrafındaki herkesle hoşça vakit geçiren biridir. Kendisini memnun etmek isteyenler ertesi sabah Anabacı adlı kadınla Hoca Abdurrauf’u tanıştırır. Anabacı, erkeklere gönül eğlendirecek kadınlar bulan bir arabulucudur. Hoca, Anabacı’ya ipekten giysiler, mücevherler hediye eder ve ondan kendisine gönü eğlendirecek, hoşça vakit geçirtecek güzel bir kadın bulmasını ister. Anabacı, Hoca’ya daha önce başka biriyle birlikte olmamış, el değmemiş bir güzel olarak tanıttığı Banu adlı aşüftesinden bahseder. Hoca, oldukça heyecanlanır. Banu’yla tanışana kadar yeme içmeden kesilir. Banu’yu öğrendiğinin dördüncü gününde Anabacı, Hoca’nın yanına gelir. Ondan arabuluculuk karşılığı hediye ve altınlar alır. Hoca, Banu’ya hayran kalır. Hikayenin yazarı Vahdî bu hayranlığı oldukça detaylı ve süslü bir şekilde anlatır ve Hoca’nın ağzından bir şiir yazar. Hoca ile Banu, bir yıl boyunca birlikte yaşarlar, yiyip içip zevkusefa içinde vakit geçirirler. Bu süreçte Hoca, bütün malını mülkünü bitirir, kulunu hizmetçisini satar. Dolayısıyla Bursa’ya dönüp tedarikini sağlama ihtiyacı doğar. Bunun için Banu’dan izin ister ve  mutlaka geri döneceğini ve yeniden birlikte olacaklarını vadeder. Banu, ayrılmadan önce Hoca'dan görünce kendisini hatırlatacak bir hatıra ister. Hoca da Banu’ya bir dişini çıkarıp verir. Hoca memleketine döner, ailesi ve tanıdıkları bir yıldır Hoca’nın yolunu gözlemektedir. Malını mülkünü, hizmetçilerini, yardımcılarını, develerini beygirlerini Banu'yla sürdüğü hayat için kaybeden Hoca, durumunu yolda haramilerin saldırısına uğradığı yalanıyla izah eder. Memleketindeki tüm varlığını toparlayıp tekrar Banu’nun yanına döndüğünde Banu, Hoca’ya kendisini tanımadığını, hatta daha önce hiç görmediğini söyler. Bu duruma şaşıran Hoca, büyük bir hayal kırıklığı içinde Banu’ya verdiği dişten bahseder. Banu, cebinden bir avuç diş çıkarıp hangisinin ona ait olduğunu söylerse belki tanıyabileceğini belirtir. Bunu gören Hoca, birden içine düştüğü garip durumu fark eder, kendine gelir, yine de Banu’ya öfkelenmez ancak bir an önce vatanına dönmek için harekete geçer. Yanına getirdiği mal mülkün üzerine yenilerini ekleyerek, daha da zenginleşerek Bursa’ya, ailesinin yanına döner. Nefsine uyduğu için Allah’tan af diler. Hikâye, Vahdî’nin Hoca Abdurrauf’un yaşadıklarından ibret alınması gerektiğini söyleyen 5 beyitlik şiiriyle son bulur.

Hikâyenin dilinde Arapça ve Farsça kelimelerin sayısı oldukça fazladır. Türkçe kelime ve ekler hem ses bilgisi hem de biçim bilgisi olarak Eski Anadolu Türkçesinin 16. yy.daki örneklerini gösterir. Arapça ve Farsça kelime ve tamlamaların çeşitliliği hikayeyi sanatlı bir anlatım tarzına bürümüştür. Bu eserin önemi bilinen ilk telif Türk hikayesi olmasından gelir. Metnin içinde her biri Vahdî mahlasıyla yazılmış beş nazım parçası yer almaktadır.

Hikâyenin bilinen beş nüshası vardır. Eserin metni Hasan Kavruk’un Eski Türk Edebiyatında Mensur Hikayeler kitabı (1998: 171-185) ile Meriç Harmancı’nın “Anabacı ya da Tacir Abdurraûf Hikayesi” adlı makalesinde (2018: 375-390) yayımlanır. Hasan Kavruk, Süleymaniye Kütüphanesi nüshasını, Meriç Harmancı da Bibliotheque Nationale’daki nüshaları Latin harflerine aktarmıştır.

Yazarın biyografisi için bk. "Vahdî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/vahdi