Bosnalı Sâbit tarafından yazılan 43 beyitlik manzum mesnevi. Eser, Amrü'l-leys adlı bir hükümdarın savaş öncesinde emri altındaki bir sipahiyle giriştiği ve mizah unsurunun sürekli kendini hissettirdiği sosyal içerikli bir diyalogdan ibarettir. Hikâyede, Amrü'l Leys adlı padişah kalabalık bir orduyla sefere çıkar. Askerlerin heybetli ilerleyişi, mehter takımının çaldığı davul ve zil, yeri göğü inletir. Padişah o sırada, askerlerin arasında çelimsiz bir ata binen sipahi görür. Atı o kadar zayıftır ki eyerini taşımaya mecali yoktur, onun altında ezilir, yanlarına asılmış torbaları zar zor taşır, eğerin altındaki keçe artık paramparça olmuştur, yelesi gibi hâli perişandır, topallayarak ilerler ve neredeyse ölmek üzeredir. Atı aç bir durumdayken sipahi çok kilolu olan eşini besler durur. Padişah bu duruma sinirlenip sipahiyi azarlar. Aylığını bu yönde harcayıp devlet hazinesini boş yere tüketen sipahilere lanet eder. Sipahi bu sözleri duyup çok üzülür. Padişaha seslenerek zevcesinin hâline kıyasla o cılız atın yağ tulumu gibi olduğu, eşinin kemikleri görününce onun bir işe yaramayacağı, göğüs kafesi zayıf olunca sönmüş işkembe fenere benzediği gibi şeyler söyler. Padişah bu sözleri işitir ve çok hoşuna giderek güler. Sipahiye bin dinar verip atı ve avratı için harcamasını, ikisini de beslemesini, sözünü dinleyip hem besili bir at hem de kilolu eşi olan bir erkek olmasını söyler. Sipahi evine gitmek için izin alır ve söylediği söz dilden dile anlatılır (Aydın 2019: 107-108) .

"Feilâtün feilâtün feilün" kalıbıyla yazılmış olan bu kısa mesnevide aruz kusurlarına sıklıkla rastlanır. Sâbit şiir dilini konuşma diline yaklaştırma çabasında yani dilde sadeleşme arzusundadır. Bundan dolayı günlük hayattan kaba (bokluk sepedi, tabl-ı kıbtî, derîde-sad, kaşmer) ve açık ifadeler kullanmıştır. Yine dilde sadeleşme arzusuyla Arapça ve Farsça kelimeleri terk ederek Türkçe kelimeler (deprenmek, hışlamak, arık, terki, tegelti, mankafa, taşkın) ve ekler kullanmaya özen göstermiştir. Ayrıca "sefer itmek, kapıya gelmek, ağır basmak, yerinden kopmak, kulak kabartmak, güm güm öttürmek, canına ot tıkamak, kat kalmak, başa bela olmak, el salmak, ağzınun ölçisin almak, menzile varmak, başı üstine dönmek, yok yire, canına geçmek ve cevab virmek" gibi deyimleri kullanmıştır. Eserde teşbihler özenle seçilmiş ve söz oyunlarına yer verilmiştir.

Eser, Turgut Karacan tarafından yayınlanmıştır.(1990)

Şairin biyografisi için bk. “Sâbit, Alâaddin (Ali)”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sabit-alaaddin-ali