Eserden Örnekler

Bir kambag‘al olim kishi faqir bo‘lgani uchun bir baxil boyni eshikiga boribdurkim: — Men, siz sadaqa bermoqchisiz, deb eshitdim. Men g‘oyat daraja muhtoj va mustahiqdurman,— dedn. Baxil boy bahonalar qilib dedikim: — Men sadaqamni ko‘rlarga berurman, deb ahd qilib erdim. Sen ersang ko‘r emassan. Olim dedi: — G‘alat qilibdursan, ko‘r haqiqiy mandurmankim, maxluqotga rizq beruvchi zotdan yuz o‘gurib, seningdek baxilning yoniga kelibdurman. Bu so‘zni aytib olim qaytib ketdi. Olimning so‘zi baxilga bag‘oyat ta’sir qilib, izidan yugurdi. Olim qabul etmadi.

[...]

Bir tabibni ko‘rdilarkim, har vaqt go‘ristondan o‘tsa ridosini boshiga solub yopunib o‘tar erdi. Aning sababin so‘radilar. Tabib dedikim! — Bu go‘ristonda yotg‘on o‘luklardin uyalurman. Chunki har biri meni dorimni yeb va mening sharbatimdin ichib o‘lgandurlar (Otamurodova 2011).