Eserden Örnekler

İvaz Ağa: Canı çıksın böyle hâkimin! A hoca efendi, a okumuş, adamı biraz dinle! Bak, size bir saattir söz danışıyorum, sizde hiç cevap yok. Üstad-ı Sani: Aman affeyle ağa, zihnimi bir gayz ve gazap bürüdü. İvaz Ağa: Ay efendim, onu artık bırakın. Biraz da beni dinleyin. Üstad-ı Sani: Peki ne diyeceksiniz bana bakayım? Hem de ne lisan kullanacaksınız? İvaz Ağa: Ne lisan mı? Üstad-ı Sani: Evet yani ne dille söyleşeceksiniz? İvaz Ağa: Bakındı ne dille imiş! Ne dil olacak, işte ağzımdaki dil. Komşununkini kullanacak değilim ya. Üstadı-ı Sani: Canım öyle değil. Ne lisan, yani ne lügat, hangi lehçe? Arapça mı söyleyeceksiniz? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: Farisi mi? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: İbrani? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: Süryani? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: Yunani? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: Latini? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: Fransızca mı? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: İngilizce mi? İvaz Ağa: Hayır. Üstad-ı Sani: Nemsece, İtalyanca, Rumca, Ermenice, Hinduca? İvaz Ağa: Hayır canım! Hayır! Hayır. İşte Türkçe söyleşiyoruz ya, Türkçe söylerim. Üstad-ı Sani: Ey peki, Türkçe olsun canım. Çünkü Türkçe söyleyeceksin, beri tarafa geç. Zira bu kulak elsine-i kadime ve ilmiyeye mahsustur. Öbür kulak, elsine-i adiye ve zeban-ı maderzadiye muayyendir (Ahmet Vefik Paşa 1869: 24-25).