Mehmed Lâdikî'nin Türkçe müzik edvarı. Kitap, yazarın tam adı Zeynü’l-Elhân fî İlmi’t-Te’lif ve’l-Evzân olan Arapça eserinin Türkçesidir. Lâdikî, II. Bâyezîd için 886/1481'de yazdığı müzikle ilgili Arapça eserini  Arapça bilmeyen müzisyen dostları için bir de Türkçe olarak yazmıştır. Bu sebeple Türkçe edvarın 887/1482-83'de yazılmış olduğu tahmin edilmektedir (Uslu 1998: 35). Türkçe edvarın "Nuruosmaniye Kütüphanesi, nu. 3655; Ankara Milli Kütüphane, İbn Sina, nu. A.1267; Konya Mevlana Müzesi Kütüphanesi, nu. 2131 ve 914 tarihli Murat Bardakçı özel nüshası" olmak üzere 4 nüshası tespit edilmiştir.

Lâdikî'nin İstanbul’da medreselerinde müderrislik yaptığı sırada yazdığı eser, Arapçasında (Nuruosmaniye Kütüphanesi, nu. 3138) olduğu gibi üç makale ve bir hâtimeden oluşmaktadır. Kitabın en önemli yönlerinden biri “eski nazariyeciler” (kudema) ile “yeni nazariyeciler” (müteahhirin) arasındaki farkları ve kendi döneminde bu iki müzisyen grup arasındaki rekabetin farkında olduğunu belirtmesidir. Eserde sırasıyla, birinci makalede müziğin tabii, hendesi, sayı ilmiyle ilgisi, müzik alanında perdeleri belirlemek için kullanılan desatin  yöntemiyle 17 perdenin açıklaması yapılmıştır. Müzikte kullanılan yedi adet dörtlü ve 13 adet beşli cinsler anlatımına yer vermiştir. Müzikal aralıklar konusu bu kısımda açıklanmıştır. Burada Sistemcilerin terimleriyle müzikal sekizli, beşli, dörtlü ve diğer aralıklar bulunmaktadır. Müzikte uyumlu aralıklar anlatılırken Sistemci Dönemin teorisyenlerinde görülmeyen artık ikili aralık yani humus-ı eskal A-V aralığının ilk defa açıklanmış olması önemlidir. İkinci makalede Yeni Sistemciler Ekolünün kabul ettikleri sınıflandırma ile 12 makam, yedi avaze, dört şube, 30 terkip ebced yöntemiyle açıklanmıştır. Açıklamalarda 12 makamın gezegenlere mensubiyeti yer almıştır. Üçüncü makalede zamanın meşhur ikaları, ikalarda zaman aralıkları, eski ve yeni ikalar ve altı parmak denilen müzik eğitim metodu ve kullanılmayan ikalar da anlatılmıştır. Bazı makamların etkileriyle başlanan ve sonrasında da dinî açıdan müziğin değerinden bahsedilen hâtimenin devamında, müziğin icat edilişinde Pisagor'un ünlü rüya anlatısına yer verilmiştir. Sistemcilerin ika, vuruş ve terk sürelerinin doğru ve anlaşılır tanımlarının yapılmış olması önemlidir. Eserde bahsedilen hazzan terkibi ile birlikte 31 terkibin ebced harf notasıyla yapılmış tanımları vardır. Zeynü'l-Elhân, artık ikili aralık ve terkipleri ebced notasyonuyla anlatım yönüyle Anadolu müzik tarihinde ilk ve tek eserdir. Eserde müzik teorisyenlerinden Fârâbî, İbn Sînâ ve Urmevî'den bahsedilmekteyse de metnin asıl kaynağı Urmevî'nin edvarı ve yazarın isminden hiç bahsetmediği Merâgî'nin II. Murâd için yazdığı Makâsıd ile Zevâd-ı Fevâ'id-i Aşere adlı edvarlardır (Uslu 2020: 59-60, 41-45, 47, 52).

Eser üzerine  Ruhi Kalender (1982) müzik alanında ilk Türk müziği nazariyat tezi olarak çeviri metoduyla doktora tezi hazırlamıştır. Necla Dalkıran (1983), metnin Konya nüshasını aynı yöntemle lisans tezi, Ahmet Pekşen (2002) ise Bardakçı nüshası esas olmak üzere üç nüshasını karşılaştırarak metin ve sözlük çalışmasını içeren bir yüksek lisans tezi yapmıştır. Makam ve terkiplerin listesi Eugenia Popescu-Judetz'in makam kataloğunda yer almaktadır (2010).