Erzurumlu Hâfız İshâk Efendi'nin Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî'nin (ö. 672/1273) Mesnevi-i Manevî'si ile Muhyiddîn İbnü'l-Arabî'nin (ö. 638/1240) Fütûhâtü’l-Mekkiyye'sinden seçtiği bazı bölümleri mealen ve edebî bir üslupla mensur olarak Türkçeye çevirip 1311/1893’te İstanbul’da yayımladığı İntibâh isimli esere yaptığı zeyl. İshâk Efendi, bu zeylde Türkçeye çevirdiği metinlerin büyük bir kısmını Mesnevî-i Ma’nevî’den derlemiş, eserin sonuna ise İmam-ı Şâfiî (ö. 204/820) ile ilgili ismini vermediği Arapça kaynaklardan yaptığı tercümeleri eklemiştir.

İntibâh’ta olduğu gibi Zeyl-i İntibâh da bir mukaddime ile başlar (1313: 2-9). Hamdele ve salveleyi devrin padişahı II. Abdülhamid’e övgü izler. Daha sonra eserin hazırlanma sebebine (sebeb-i telif) geçilir. Buna göre, hastalıktan şifa bulan Hâfız İshâk Efendi, zihnindeki bazı hususları bir araya getirmek suretiyle bir eser ortaya koymak niyetindeyken yakın dostlarının arzularına binaen İntibâh’a zeyl mahiyetinde olmak üzere Mesnevîden seçtiği bölümleri Türkçeye tercüme etmeye karar verir. Seçilen bu kısımların ortak özelliği, öğüt verici olmalarıdır. Hâfız İshâk, eserin sonuna ise İmam-ı Şâfiî ile ilgili ismini vermediği Arapça kaynaklardan yaptığı kimi tercümeleri eklemiştir (70-111).

Mütercim, bu çevirisinde de anlaşılır ve sade bir lisan kullanmış, secilere baş vurmuştur. Tercüme edilen metinlerin bir kısmının başında ya da sonunda Hâfız İshâk’ın açıklayıcı notları bulunmaktadır. Bu notlar asıl metinle karışmaması için matbu nüshada daha küçük puntolarla dizilmiştir.

Zeyl-i İntibâh 1313/1895 yılında İstanbul’da Mahmud Bey Matbaasında 111 sayfa olarak basılmıştır.

Müellifin biyografisi için bk. “Hâfız, Erzurumlu İshâk Efendi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/hafiz-erzurumlu-ishak-efendi