İman ve İslam esaslarıyla arş ve kıyamet hakkında bilgiler, öğütler içeren dinî, ahlaki bir eser. Tuhfetü’l-İhvân (860/1456) günümüz Türkçesine "Dostlara Armağan" şeklinde aktarılabilir. Eserin müellifi ve müstensihi belli değildir. Murat Han oğlu Sultan Beyazıt'a sunulmuştur. Harekeli nesihle yazılan eser, 215 yapraktır. Tuhfetü’l-İhvân, Millî Kütüphane Yazmalar Koleksiyonu'nda 06 Mil Yz B 1080 yer numarasıyla kayıtlıdır.

Tuhfetü’l-İhvân, sekiz cennet gibi sekiz bölüm hâlinde düzenlenmiştir. Arşın özellikleri ve onun büyüklüğü başlıklı birinci bölümde arş, kürs, levh, kalem, büyük ve Allah’a yakın meleklerin sıfatı anlatılır. Gökler ve cennetler başlıklı ikinci bölümde göklerden ve cennetlerden bahsedilir, bunların sıfatları sayılır. Üçüncü bölümün başlığı, cehennem, öküz, balık, cehennemin azapları ve yerlerdir. Burada cehennem, cehennemin çeşitli azapları, yerler, yer altındaki öküz ve balık anlatılır. Dördüncü bölümün başlığı Allah’ın birliği, iman İslam ve ihsandır. Bu bölümde hikâye, latife ve nüktelerle başlıktaki konulardan bahsedilir. Beşinci bölümde tövbe, züht ve takva konuları işlenir. Altıncı bölüm abdestin, namazın ve tespihlerin sevabı hakkındadır. Yedinci bölümde Allah’tan korkma, ölümü anma ve ölüm için hazırlık yapma işlenir. Kıyametin ahvali, haşır ve neşir, terazi, sırat, hesap, kitap başlıklı sekizinci ve son bölümde ise bu konular işlenir.

Tuhfetü’l-İhvân, sanat endişesi gözetilmeden, halktan kimseler de anlayabilsin diye öğretici nitelikte, sade dille ve yalın bir üslupla yazılmıştır. Rivayet, hikâye, nükte, kıssa, soru cevap gibi bölümlerde ve tasvir yapılan yerlerde anlatım daha canlı ve yalındır. Yazar her ne kadar eserini Türkçe yazdığı için kendisinin mazur görülmesini istese de cennet, cehennem gibi kelimeleri az sayıda kullanmış, bunların Türkçelerini tercih etmiştir. Alıntılanan ayetlerden ve hadislerden sonra "yani" diyerek bunların Türkçe meallerini veya anlamlarını vermesinden ve bazı Farsça manzum ifadeleri yine manzum olarak Türkçe yazmasından yazarın Türkçe yanında Arapçayı ve Farsçayı çok iyi bildiği değerlendirilebilir. Eserde tutarlı bir imla yoktur. İşlenen konuların ayet, hadis, nükte, hikâye veya rivayetlerle pekiştirilmesi, benzer konuların ele alındığı kitaplarda da rastlanan bir üslup özelliğidir. Yazarın bir meseleyle dair farklı kaynaklardan nakiller yapması, konuyu pekiştirmek için soru ifadelerini kullanması, konuya dair şu soru sorulursa buna şöyle cevap verin, şeklinde bir yol izlemesi onun üslubunun diğer özelliklerindendir (Kayasandık 2018: 14-21).

Tarzın serbest, konuların değişik olması sebebiyle Osmanlı devrinde çok sayıda tuhfe yazılmıştır. Tuhfetü’l-İhvân sözü âdeta şiir, hikâye gibi genel bir ifade olduğundan aynı isme sahip veya adında bu tamlamanın bulunduğu çok sayıda eser mevcut olmakla birlikte bu eserin başka bir nüshası tespit edilememiştir.

Tuhfetü’l-İhvan'ın metni, dil özellikleri, tıpkıbasım örnekleri ve dizinleri iki cilt hâlinde Ahmet Kayasandık tarafından yayınlanmıştır (2018). Eserin günümüz Türkçesine aktarılmış şekli Dostlara Armağan adıyla yine aynı yazar tarafından yayınlanmıştır (2020).