Mahmûd b. Muhammed (ö.1851) müfredattan mürekkebata, kelimelerin anlamından cümle dizilimine doğru giden klasik usulle yapılmış Gülistân şerhi. Şarihin tam künyesi Mahmûd b. Muhammed b. Âdem b. Abdullâh el-Bâğdâdî’dir. İstanbul’a sonradan geldiği anlaşılan Tâ’î, III. Selim, II. Mahmud ve Abdülmecid dönemlerini idrak etmiştir. Hediyyetü’l-Ârifîn’deki bilgilere göre Zîver Paşa’nın (ö. 1862) çocuklarına eğitim vermiş, daha sonra vefatına kadar duracağı Büyükçekmece'ye  taşınmıştır. Tarikat bağlantıları açık olmamakla birlikte, Abdülkâdir Geylânî’den “pîr ü dest-gîrimiz” şeklinde bahsi, Kâdiriyye’ye olan muhabbetini gösterir niteliktedir.

Mahmûd Tâ’î’nin, büyük Fars şairi Şeyh Sa’dî-yi Şîrâzî’nin meşhur eseri Gülistân’a yaptığı şerh (Şerh-i Gülistân) iki yüz iki varaktan oluşmaktadır. Tâ’î’nin şerh tekniği, klasik usule uygunluk arz eder. Önce Gülistân’ın orijinal metnini veren şarih, kelimeleri bazen bağlamlarıyla düşünerek kelâm yani cümle mantığı içerisinde, bazen de tek tek karşılıklarını verir. Ardında bütüncül anlam (Mahsûl-i beyt, mahsûl-i fıkra/fıkrateyn vd.) ve gerektiğinde yorumsal sahaya girerek metnin muradını vermek istemiştir. Bu son kısım esasen şarihin kimliğini gösteren yerdir ve bu bölgelerde “Zübde-i makâl, netîce-i murâd, hakk-ı ma’nâ vd.” ifadelerle karşımıza çıkar. Şerh-i Gülistân’a muhtevası itibarıyla bakıldığında, dinî-tasavvufi eserlerin genel yapısına uygun olarak ahlaki kavramlar, peygamberler tarihine göndermeler, tarihî ve mitolojik unsurlar; kaynak metnin bağlayıcılığıyla birlikte zikredilmiştir. Gerektiğinde ayet, hadis, kelâm-ı kibarlar ve atalar sözünden faydalanarak şerhini berkitmiştir. Onun şerhini diğer Gülistân şerhlerinden ayıran vasıflardan biri, “Râfizîlik” noktasındaki hassasiyeti olsa gerektir. Şia unsuru taşıyan ya da bâtıni Şiilik şeklinde tanımlanabilecek olan Rafızilik, akidevi amaçları olan bir gruptan çok siyasi ve sosyal bir kimliği ifade eder. Mahmûd Tâ’î’ye göre Rafıziler, kaynak eserin yazıldığı Şiraz olmak üzere Fars topraklarını doldurmuş bela ve musibetlerdendir. Ayrıca onlar, şerhine kaynaklık eden Gülistân’ın içine, eserin tatlı ve müberra üslûbuna uymayan bazı uydurma ifadeler de eklemişlerdir.

Eserin ulaşılabilen tek nüshası, Ankara Milli Kütüphane Nu. 9036’dadır ve şarihin vefatından on üç yıl sonra Kadı Ali b. Mustafa tarafından 1280/1864’te istinsah edilmiştir. Şerhin 1-51. varakları, Sümeyye Güldenoğlu tarafından yüksek lisans tezi olarak çalışılmıştır (2019).