Muhammed Nûru'l-Arabî’nin Niyâzî-i Mısrî Dîvân’ındaki şiirlere yaptığı şerhleri içeren eseri. Eserin yazma olarak 11 nüshası tespit edilmiş, özel kütüphanelerde bulunan bazı nüshalar da yeni harflere aktarılmıştır (Muhammed Nûru’l-Arabî 2014: XIV-XVII).

Son Dönem Melâmîliğinin kurucusu Muhammed Nûru'l-Arabî, şerhini 1292-1299 (1875-1881) yılları arasında Ustrumca Tekkesinde gerçekleştirdiği sohbetlerinde yapmıştır. Her gelen yeni  gruba da Dîvân’ı baştan alarak şerh etmiştir. Kendisinin izniyle orada bulunanlardan bazıları şiirlere dair açıklamaları kendilerince kayıt altına almıştır. Bu da nüshalar arasında çok fazla farkın olması sonucunu doğurmuştur. Hüseyin Şemsi Ergüneş, 1922 yılında birbirinden farklı dokuz nüshayı tahkik edip birleştirmiş ve yeni bir nüsha oluşturmuştur (Muhammed Nûru’l-Arabî 2014: XIV-XV).

Mısrî Dîvân’ının muhtemelen matbu Bulak nüshasını esas aldığı belirtilen (Muhammed Nûru’l-Arabî 2014: XII) Nûru'l-Arabî, Niyâzî-i Mısrî’nin 188 şiirini şerh etmiştir. Dîvân temel alınarak özellikle mübtedî müntesiplerini eğitmek maksadıyla yaptığı sohbetlerin kaydedilmesiyle meydana gelen şerhte Nûru’l-Arabî amacına uygun olarak anlaşılır bir dil ve üslup kullanmıştır. O, Mısrî’nin şiirlerini söylendiği nazım şekline göre genellikle beyit, bend veya dörtlüklere bölerek, bazen de bir şiirin tamamını söyleyerek; ayet, hadis, tefsir, tasavvufî eserler, kelâm-ı kibâr, rivayet, kıssa gibi kaynak ve malzemelerden de yararlanarak şerh etmiştir. Bu şerh parçalarının detaylı açıklamalardan ziyade genel itibarıyla şârihin temas etmek istediği hususa vurgular yaparak açıklamalarda bulunduğu ve muhtasar özellik (hall-i müşkilât) taşıdığı söylenebilir. Bazı şiirlerde doğrudan şairin muradına temas etmiş, bazılarında ise kendi yorumlarını katmıştır. Öte yandan bazı şiirleri: “Meâli çok açıktır, şerhe ihtiyacı yoktur.” diyerek şerh etmemiştir. Yöntemi bu şekilde olmakla birlikte Nûru’l-Arabî’nin şerhlerde muhteva olarak vahdet-i vücûd doktrininin yanı sıra sohbetlerinin amacıyla da ilişkili olarak Son Dönem Melâmîliği ilke ve esaslarını konu edindiği, bu tarike dair unsurları ön plana çıkardığı görülmektedir.

Muhammed Nûru’l-Arabî’nin şerhi, farklı nüshalar esas alınıp günümüz harflerine aktarılarak yayımlanmıştır (Muhammed Nûru’l-Arabî 1974; Seyyid Muhammed Nûr 1976; Muhammed Nûru’l-Arabî 2014).