Neşâtî’nin Edirne şehrinin güzellerini anlatmak üzere kaleme aldığı manzum eseri. Mesnevi nazım şekline sahip olan bu eser, aruzun “feʻilâtün mefâʻilün feʻilün” vezninde olup 144 beyitten müteşekkildir. Beyit sayısı itibarıyla Türk edebiyatındaki orta hâlli şehrengizler içinde yer almakla birlikte, aynı türde yazılan eserlerin birçoğunun başında yer alan münacat ve sebeb-i telif gibi bölümlerden mahrumdur.

Kalemine hitap ederek esere başlayan şair, girizgâh sayılabilecek ilk sekiz beyitte yazacak olduğu şiirle dünyayı mest, âşıkların da gönlünü sarhoş etme niyetinde olduğunu söyleyerek Edirne şehrindeki güzellerin tasvirine geçer. Bu bölümde sayısı 5, 7 ve 8 şeklinde değişen beyitle sırasıyla Hancızade, Emir, Okçuzade, Yağcızade, Hasan, Mustafa, İbrahim, Ahmed, Hacı, İbrahim, Halil, İsmail, Yakub, Mahmud ve Bayram adındaki 15 güzelin tasviri yapılmıştır. Bu tasvirlerde güzellerin mesleklerinden ziyade onların yüz, kaş, göz, yanak, dudak, boy ve endam gibi güzellik unsurları ön plana çıkarılmıştır. Bu güzellerden üçü, isimleri yerine babalarının meslekleriyle zikredilmiştir.

Güzellerin tasvir ve övgüsünü bitiren şair, günahsız olduğunu ve aşk hakkı için güzellerin övgüsünde bulunduğunu ancak; asıl niyetinin Allah’ı övmek olduğunu ifade eder. Acziyetini dile getirdikten sonra, tövbe ve istiğfarda bulunur ve güzellere dua ederek eserini bitirir.

Bursa, Kütahya ve Sinop gibi bazı şehirler için kaleme alınan bazı şehrengizlerde, şehirlerdeki güzellerle birlikte bu şehirlerin sahip olduğu sosyal, kültürel, tarihî ve coğrafi özelliklerinden de bahsedilmiştir. Neşâtî ise Şehrengiz’inde Edirne’nin sahip olduğu sosyal, kültürel, tarihî ve coğrafi özelliklerinden bahsetmemiş; sadece şehirde yaşayan bazı güzelleri zikredip onları tasvir etmekle yetinmiştir. Edirne Şehrengizi, Mahmut Kaplan tarafından içinde bulunduğu Neşâtî Divanı’yla birlikte yayımlanmıştır (Kaplan 2018: 222-34).

Şairin biyografisi için bk. “Neşâtî, Ahmed Dede.” Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/nesati-ahmed-dede