Yemlihâ-zâde Mustafâ Kâmil Efendi’nin mantık, vaz, edeb, aruz, meânî, fesahat ve belagat ilimlerine dair yazdığı şiirleri ihtiva eden eseri. Yemlihâ-zâde Mustafâ Kâmil Efendi, eserinin girişinde çok çalışarak öğrendiği ilimleri nazım hâlinde kaleme aldığını ve Sultan Abdülmecid’in huzuruna arz ettiğini belirtir. Ayrıca şair, akıcı bir üsluba sahip manzumesinin yedi sanat dalının kurallarının temelini kapsadığını, şiirlerini okuyan ve ezberleyenlerin başka eserlere ihtiyaç duymadan bu sanat dallarına vakıf olacağını söyler.

Eserin her bölümünde içeriğe uygun bir başlık ve "Besmele" bulunur. Daha sonra şair, ilimleri anlatmaya başlar. Hatime bölümünde ise konuşmacının üç yerde itinalı olması gerektiğini vurgular. Bunlar; Allah’ı överek hitaba geçiş, konuya güzel ve maksada uygun giriş ve sözün güzel bitirilmesi şeklindedir. Mustafâ Kâmil Efendi kendisinin de eserini bu usulde tertip ettiğini işaret eder.

Arapça ve manzum olarak yazılan eser, 1275/1858-1859 yılında 24 sayfa olarak basılmıştır. Eserin mantıkla ilgili ilk bölümünü Halil Esad Efendi Cilâûluyun Şerhü’l-Kıyasiyye Maaddîbâce min Nazmi’l-Fünûn adlı eserinde şerh etmiştir (Alparslan ve Yakar 2011: 22). Nazmü’l-Fünûn’un Türkçe tercümesi ise kitap olarak yayımlanmıştır (Alparslan ve Yakar 2011).

Müellifin biyografisi için bk. "Yemlihâ-zâde Mustafâ Kâmil Efendi". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/mustafa-yemlihazade-mustafa-kamil