Halvet konusunda Anadolu’da kaleme alınmış ilk Türkçe müstakil eser. Eserin başlığındaki ibare “iyiler için maksûd olan, hayırlılar için yeterli olan” anlamına gelir. Necmeddîn-i Kübrâ’nın (ö. 618/1221) mürîdlerinden Hâssî’nin (ö. 634/1236) halvete dâir es-Selve fî Şerâiti’l-Halve adlı eserinin şerhli bir tercümesi olan eseri ilk olarak Edip Ali Bakı (1953) gündeme getirmiştir. M. Fuad Köprülü’nün Bayramiyye tarikatının özellikleri hakkında okuru Akşemseddîn ve İbrâhîm Tennûrî’nin eserleriyle beraber Münye ve Vahdetnâme’ye yönlendirmesi, eserin Bayramîlik tarihi içerisindeki yerini göstermesi açısından dikkat çekicidir (2014: 459).

Karahisârî eserini dönemin pâdişâhı Fâtih Sultân Mehmed’e ithâf eder (vr. 3a-b). Münye’nin daha sade bir Türkçe ile İstanbul’un fethinden önce tamamlanan edisyonu Çelebi Mehmed’in kızı Selçuk Hâtun’a ithâf edilirken fetihten sonra dili biraz daha ağırlaştırılarak Fâtih’e ithâf edilmesinin sebebi eserin saray kütüphanesine girerek daha çok tanınmasının istenmesi olabilir. Müellifin şu ifadelerinden eserin tercümeden çok bir te’lîf niyetiyle yazıldığı anlaşılır: “…ta’mîm-i ‘â’ide için asıl nüshaya ilhâk edip te’lîfine şurû’ ettim. Beyne’l-i’câz ve’l-itnâb tarîki üzere gittim.” (vr. 5a)

Münye’de kendisine en fazla atıf yapılan eser Herevî’nin Menâzil’idir. Sonrasında Sühreverdî’nin Avârif’i, Akşemseddîn’in eserleri, Necmeddîn-i Dâye’nin tefsiri ve Attâr ile Mevlânâ’nın eserleri gelmektedir. Burada Sühreverdî-Kübrevî geleneğin ağırlığı açıkça görülür. Bunda kaynak eser olan Selve’nin müellifi Hâssî’nin, Kübrâ’nın mürîdi olmasının ve eseri tasarruflarla tercüme eden Karahisârî’nin şeyhi Akşemseddîn’in hem neslen hem de mesleken Şehâbeddîn Sühreverdî ile irtibatlı olması yanında , eserin ana konusunu teşkil eden halvet üzerinde en çok duran tarikatların Sühreverdiyye ve Kübreviyye olmasının da payından bahsedilebilir.

Eser, Osmanlı Devleti’nin entelektüel anlamda ivme kazandığı II. Murâd ve Fâtih Sultân Mehmed dönemlerinde -fetih öncesi ve sonrası iki edisyonu olduğu düşünülürse- İznik ve İstanbul gibi dönemin önde gelen ilim merkezlerinde Eski Anadolu Türkçesi ile üretilmiş bir metindir. Dolayısıyla eserin, Türkçenin Anadolu’da tasavvufun dili hâline gelmesindeki katkısı yadsınamaz. Eserin doğrudan muhatapları konumundaki tasavvuf muhibleri ve özellikle tasavvufî eğitime tâlib olanlar açısından düşünüldüğünde Arapça-Farsça bilmeyen, medrese eğitimi almamış sıradan kimselerin tasavvuf yoluna sülûk etmelerinde payı olmalıdır. Nitekim Bayramiyye’nin özellikle 15. ve 16. yüzyıllarda Anadolu’da  yaygın olduğu bilinmektedir. Tarikatın halka bu denli nüfûz edebilmesinin altında şüphesiz Münye gibi Türkçe eserlerin önemli payı vardır.

Münye, üslûbu ve duru Türkçesiyle ön plana çıkar. Eser mensûr tarzda kaleme alınsa da Türkçeyi Yûnus Emre (ö. 720/1320 [?]) ve Garîbnâme müellifi Âşık Paşa (ö. 733/1332) (Erünsal 2018: 22, Bilgin 2012) gibi ustalıkla kullanan bir şâir olan müellif Münye’ye, cümle aralarında anlamı kuvvetlendirip zihinde daha kolay kalmasını sağlayacak çok sayıda manzûme eklemiştir. Eserde kullanılan dil ve üslûb, Münye’den yaklaşık yedi sene sonra kaleme aldığı Vahdetnâme ile benzeşir. Münye daha duru ve halk diline yakın bir Anadolu Türkçesiyle yazılmıştır. Münye’de Arapça ve Farsça ibâreler Vahdetnâme’ye göre daha az olduğu gibi, Eski Anadolu Türkçesine ait kullanımlar da daha fazladır.

Münye, Sühreverdî-Kübrevî tasavvuf geleneğini Anadolu’ya taşımasıyla Anadolu tasavvuf tarihinde önemli bir yer işgal eder. Bu eser ve bir parçası olduğu Türkçe tasavvufî telif-tercüme hareketleriyle Horasan ve Bağdat menşeli tasavvufî gelenekler dönemin Anadolu toplumuna uygun bir dille sunulmuş, özellikle Arapça-Farsça bilmeyen sıradan insanların tasavvuf ilminin birikiminden istifade etmelerinin önü açılmıştır. Karahisârî’nin bu eserle katkı sağladığı bir diğer önemli nokta, yeni teşekkül etmekte olan ve Anadolu’da, Anadolulu sûfîler tarafından kurulan ilk yerel tarikat konumundaki Bayramiyye’nin âdâb ve erkânının oluşmasıdır. Sühreverdiyye’den neş’et eden Safeviyye’nin bir kolu konumundaki Bayramiyye, seleflerini takip ederek halveti tarikatın ana umdeleri arasına almış, Karahisârî de Münye’siyle halvetin neden ve nasıl yapılacağını, şartlarını, faydalarını ve tehlikeli noktalarını bu yeni teşekkül eden tarikatın mevcut ve müstakbel talibleri için Türk dilinde izah ederek tarikatın Anadolu’da kökleşmesinde önemli bir rol oynamıştır.

Münye’nin dünya kütüphanelerinde çok sayıda yazma nüshası bulunmaktadır. Temin edebildiğimiz 19 nüshası İstanbul’da Süleymaniye Kütüphanesi, İBB Atatürk Kitaplığı, İstanbul Araştırmaları Enstitüsü Kütüphanesi; Ankara’da Milli Kütüphane ve Türk Târih Kurumu Kütüphanesi; Konya’da Mevlânâ Müzesi ve Bölge Yazma Eserler Kütüphanesi; Afyon’da Afyon Arkeoloji Müzesi ve nihâyet Kaliforniya’da University of California Kütüphanesi’ndedir. Müellif hattı nüshaya ulaşılamamıştır. Elimizdeki en eski târihli nüsha [Hacı Mahmûd Efendi nüshası] eserin telifinden (857/1453) altı yıl sonrasına (863/1458-9) tarihlidir. Nüsha sayısının çok, ayrıca Türkiye ve dünyada çeşitli koleksiyonlara dağılmış olması eserin kültür çevrelerinde dolaşımda bulunmasının bir kanıtıdır. Eser üzerine yapılan ilk akademik çalışmalar ise Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi’nde yapılan yüksek lisans tezleridir (Akbaş 1996, Sözbilici 1996, Gedik 1998, Topal 2000).

Müellifin biyografisi için bk. “Adurrahîm, Abdurrahîm Karahisârî”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/abdurrahim-abdurrahim-karahisari