Ahmet Rasim’in ailelerin şüphe, kıskançlık ve gayr-i meşru ilişkiler yüzünden yıkılması konusunda kaleme aldığı hikâye. 1308 yılında Şirket-i Mürettebiye Matbaası tarafından basılan eserin başlangıcında, üçüncü tekil şahıs anlatıcının hayat, ilişkiler ve insan psikolojisi üzerine didaktik bir girizgahı vardır. Olay örgüsü yeni evli iki çift olan Raif ve eşi Ârife ile Nazım ve eşi Sadiye’nin Boğaziçi’nde birlikte bir yalı tutması ile başlar. İki ay sonra, villian karakter olan Ârife’nin Nazım’ın kendisine kötü gözle baktığı iftirası üzerine evlerini ayırırlar. Sadiye, Nazım ile hayatında temiz bir sayfa açan, fakat kocası tarafından hep şüpheyle ve kıskançlıkla yaklaşılan bir kadındır. Ârife ise Raif’in bütün bağlılığına ve müsamahasına rağmen gayri meşru ilişkilerinden vazgeçmeyen biridir. Sadiye’yi kendi dünyasına çekmeye çalışır. Sonunda Sadiye Ârife’nin oyununa gelir ve eski âşıklarından birinden namusunu koruyabilmek için intihar eder. Hikâye, Nazım ve Raif’in bir kıraathanede üzgün halde oturdukları sahne ile sonlanır.

Hikâyenin anlatı zamanı sekiz ay kadar bir süreyi ihtiva eder. Olaylar İstanbul’un Boğaziçi, Küçüksu, Yenikapı, Çubuklu, Aksaray gibi semtlerinde geçer. Daha çok yalı, kıraathane gibi kapalı mekânlar, zaman zaman da açık mekânlar kullanılmış olmakla birlikte bu mekânlara dair ayrıntı ve betimlemelere yer verilmemiştir. Olayların geliştirilmesinde ve gerçeklerin açığa çıkarılmasında mektup türü işlevsel olarak kullanılmıştır. Hikâyede üç mektuba yer verilmiş, mektuplar el yazısı ile aktarılarak matbu harfler kullanılan ana metinden görsel olarak da ayrılmıştır. Benzer şekilde Nazım’ın Sadiye’ye karşı duygularını kaleme aldığı metin de el yazısı ile kaydedilmiştir. Eserde Arapça ve Farsça sözcüklerle kurulu tamlamalara yoğun olarak yer verilmiş ve ağır bir üslup kullanılmıştır.

Yazarın biyografisi için bk. “Ahmet Rasim”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/ahmet-rasim