Ahmed bin Bâlî'nin Osmanlı Türkçesine tercüme edilmiş tıp eseri. Eser, Ahmed bin Bâli tarafından 7 Mayıs 1579 yılında Necmeddîn Mahmud bin Ziyaeddîn İlyas Şirâzî’nin Hâvî-i Sagîr adıyla meşhur olan el- Hâvî fî İlmi’t-Tedâvî adlı eserinin Mecma‛ü’l-Mücerrebât adlı tercümesidir. Allah’a ve peygambere övgü niteliğindeki giriş cümlelerinden sonra yazar, tıp ilminin gerekliliğini ve canlılar için ne ölçüde faydalı olduğunu belirtmeye çalışır. Telif eserin her makalesinin sonuna bir fasl ekleyen Bâlî, dönemin muteber hekim ve tıp eserlerinden de faydalandığını belirtmektedir.

Eser beş makaleden oluşmaktadır. Baştan ayağa bütün uzuvlardaki hastalıklardan ayrıntılı olarak bahseden yazar, tek başına ilaç olarak kullanılabilecek bitkileri, yiyecekleri, içecekleri, bunların özelliklerini, hangi hastalıklara iyi geldiklerini, yararlarını, zararlarını ve zararlarının giderilme yollarını da sözlük düzeni içerisinde vermiştir. Eserin son bölümünde hastalıklar ve bu hastalıkların sağaltılmasında kullanılacak karışımları -terkipleri- teker teker açıklayarak hangi hastalıklarda nasıl kullanılacaklarını belirten yazar, helvalar ve tariflerini vererek eseri tatlı bir şekilde sonlandırma niyetindedir. Bitirirken, eseri yazarken çektiği sıkıntılardan bahseder ve eserinin zayi olmaması için dua eder.

Eserin İstanbul ve Kahire’de olmak üzere iki nüshası bulunmaktadır. Eser üzerine Murat Muratoğlu tarafından yapılan tanıtma yazısının yanında, İstanbul nüshası esas alınarak 3 yüksek lisans tezi yapılmıştır. Nuşin Sunar, nüshanın 1b-115a varakları arasında okuma ve ses bilgisi çalışması yapmıştır. Yazmanın devam eden 115b-166a varakları arasında Dursun Kartal’ın okuma ve şekil bilgisi, 166b-232a varakları arasında ise Murat Muratoğlu tarafından okuma ve söz varlığı çalışması yapılmıştır.