19. yüzyılın başlarında Doğu Türkistan bölgesinin tarihî şehirlerinden Kaşgar’da dünyaya gelen, doğum ve ölüm tarihi kesin olarak bilinmeyen Garîbî'nin kaynaklarda zikredilen tek eseri.  Toplam 424 şiirden oluşan Garîbî Divanı'nda 271 gazel, 53 mesnevi, 37 rubai, 14 muhammes, 14 sakiname, 3 müstezad, 31 kıt’a yer almaktadır.

Garîbî Divanı'nda yer alan şiirlerin büyük bir kısmında "gurbet" ve "özlem" temalarının işlendiği söylenebilir. Bu durum, şairin 1242-1243/1827 yılında Kaşgar’da meydana gelen Cahangir Hoca Ayaklanması nedeniyle Hocası Mevlevi Hoca Muhemmed Ahun ile birlikte Kokant’a kaçmak zorunda kalması (Osman vd. 2005: 498; İmincan 1996: 250) ve vatanına olan derin özlemiyle izah edilebilir. Ayrıca 30 yaşında Kokant Hanlığı'na kaçan Garîbî'nin Özbekistan'nın Fergana bölgesinde uzun yıllar sürgün hayatı yaşadığı bilinmektedir (Molotova 2017: 289).

Şiirlerdeki özellikle Çağatay sahanın edebî metinlerinde çok fazla karşılaşılmayan Arapça ve Farsça kelimelerin varlığı leksik açıdan dikkat çekici bir üslubu yansıtmaktadır: vesah (Ar.) “kir, kirli”, bâr (Far.) “ağaç”, vesen (Ar.) “put”, deycûr (Far.) “çok karanlık gece”, ked (Ar.) “rızk, sıkıntı, zahmet”. Garîbî Divanı'ndaki bu leksik hususiyetler, şairin Kaşgar Medresesi’nde dönemin ünlü müderrislerinden matematik, astronomi, tıp, mantık, edebiyat ve felsefe derslerinin yanı sıra İslam dinine ait dersler tahsil etmesiyle son derece örtüşmektedir. Ayrıca şiirlerde Arapça ve Farsça alıntıların yanı sıra bölgenin tarihsel ve kültürel etkileşimden kaynaklı bazı Moğolca ve Çince kelimelere de rastlanmaktadır: acra-  (Mo.) "ayırmak", asra- (Mo.) "saklamak, korumak", uçra- (Mo.) "karşılaşmak, rastlamak"; çın (Ç.) "gerçek, doğru", teng "denk, eşit" (Ç.).

Garîbî Divanı'nın bir diğer önemi ise şiirlerde görülen bölgenin ve dönemin ölçünlü dilinin yanında mahalli olan dilsel malzemeyi de barındırmasıdır. Bu yönüyle Doğu Türkçesinin ağız bölgelerinin tespitine ve Doğu Türk yazı dilinden Özbek Türkçesi ve Yeni Uygur Türkçesi gibi çağdaş Türk lehçelerine giden dilsel süreci aydınlatmaya yönelik yapılacak araştırmalara katkı sağlayacak bir eserdir.

Külliyât-ı Garîbî veya Garîbî Divanı 1261/1845 yılında yazılmıştır. Eserin bugün çeşitli kütüphanelerde muhafaza edilen dört yazma nüshası tespit edilmiştir: 1. Özbekistan Fenler Akademisi Ebu Reyhan Biruni Şarkşünaslık Enstitüsü Kolyazmalar Fonundaki Nu. 11409, 2. Encan oblastında Zahiridin Muhemmed Babur Kütüphanesi Nadir Kitaplar Bölümü, 3. Tacikistan Cumhuriyeti Pencikent şehrinde yaşayan Şadman Vahid’in (Vohid) şahsî Koleksiyonu, 4. Astanaʼdaki Millî Kütüphanenin Kitap Müzesi Nu. 4698 (Tynyshbay 2019: 6). Calilov (1989), Süleymenov (2016) ve Molotova (2017) gibi araştırmacılar tarafından eser üzerine çeşitli çalışmalar yapılmıştır. Türkiye’de ise Garîbî Divanı’nın Astanaʼdaki Millî Kütüphane Kitap Müzesi'nde yer alan 4698 numaralı yazma nüshası Tynyshbay (2019) tarafından yüksek lisans tezi olarak çalışılmıştır. Bu yüksek lisans çalışmasında yazma nüshanın 1a-57a yaprakları arasında yer alan toplam 156 şiirin çeviri yazısı yapılmış, ardından dil bilgisi incelemesi ve dizin-sözlük bölümleri hazırlanmıştır. 

Şairin biyografisi için bk. "Garîbî, Huşal”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/garibii-husal