Eserden Örnekler

Râviyân-ı acâib-beyân ü nâkilân-ı garâib-nişân bu yüzden söz kasrına bünyâd urup bu gûne hikâyet iderler ki devr-i sünbülede burûc-ı şemsün kavs-i tahtında zühre kevkebine mensûb şehr-i mu‘azzamada câbecâ müzeyyen kahvehaneler olup yevmen fe yevmen zümre-i tiryâkiyân cem‘olup bu âlem-i fânîde zevk u safâlar iderlerdi. Kezâlik bâde-nûşân dahı meygedelerinde zu‘mlarınca cem‘ olup bâde nûş iderlerdi. Meger bir gün zümre-i tiryâkiyândan bir merd ki nâmına Çocuk Korkudan dimekle ma‘rûf idi, bir dükkân kenarında oturup keyfin yiyüp tamâm cevcevi vaktinde bir serhoş meyhaneden konagına giderken gözi bu yâdigâra rast gelüp vaz‘-ı kıyâfeti hoşuna gelüp hemân karşusına gelüp Baba Tiryâkî kanı burnun kanı kulagun diyüp başından sarıgın çözüp boynuna takup çamurlara süriyerek getürüp gitdi. Halk aslâ men‘ idemediler. Hâsılı togrı meyhâneye getürüp yârân size bir mashara getürdüm didi. Bekrîler mest olmagın oynat görelüm didiler. Bu bekrî dahı bu cânı otur kalk otur kalk diyü ol kadar oynatdı ki gayrı liyâkati kalmayup bayıldı. Ayagından sürüyüp bir balçıga atdı. Hâsılı bu cân dahı yatarak aklı gelüp başına gelen serencâmın bir kâtibe yazdurup togrı dîvân-ı kahveye gelüp feryâd iderek re’îs-i tiryâkiyân Hasan Dede’ye ‘arzuhâlin sundı. Ve lisânen dahi ahvâlini nakl eyledi. Hasan Dede be-âvâz-ı bülend okuyup mazmûna vâkıf oldı. Yer yer pehlevânân-ı tiryâkiyân bekrîlerden çekdükleri eziyyetleri şikâyet eyleyüp elbetde serhoşlardan dâdımız alıvir didiler. Meger çok tiryâkî pehlevânı eziyyet-i serhoşândan feryâda gelmişler imiş. Hasan Dede bir zamân mütefekkir olup sonra eyitdi: Ey serfirâzân-ı berrâşân çünki bekrîlerden hâlinüz perîşândur. Sizler dahı her birinüz pehlevânlarsız imdi size izn bekrîlere ne kadar cefâ idebilirseniz idin didi. Kendi dahı bir nâme yazup bekrîler serdârı olan Mest-i Dâ’im’e irsâl eyledi. (Mavrokordatos (?) (yz.): 4a-4b).