Şâkir ve Tevfîk mahlaslarını kullanan Yemlihâ-zâde Hoca Abdullah b. Mustafâ Elbistanî’nin (d. ?/?; - ö. ?/?) yazdığı çâr-yâr-i güzîn ve enbiya hilyeleri ile miraciyyeden oluşan eser. Kısa mensur kısımlar içermekle birlikte eserin geneli manzum olup mesnevi nazım şekliyle kaleme alınmıştır. Eser, Receb 1210/Ocak-Şubat 1796 tarihinde yazılmıştır. Hilyetü’ş-Şerîfe ve’n-Na’tü’l-Besîme'nin eldeki tek nüshası incelendiğinde eserin üç bölümden oluştuğu ve her bölümün konusunun farklı olduğu görülmektedir.

Birinci bölüm 130 beyitten oluşan “Hilye-i Çehâr Yâr-i Güzîn”dir. Önce Hz. Âdem’in yaratılması ve meleklerin ona secde etmesi 10 beyitle anlatılmış, bunu 10 beyitlik bir naat takip etmiştir. Daha sonra sebeb-i telif olarak kabul edilebilecek 10 beyitlik “mukaddime”nin ardından Hz. Ebu Bekir’in 25, Hz. Ömer’in 23, Hz. Oman’ın 25, Hz. Ali’nin 27 beyitle hilyelerine yer verilmiştir. Dört halifenin hilyesi ashab-ı kiramın dindeki kıymetinin anlatıldığı 10 beyitlik bir hâtime ile bitirilmiştir. Bu bölümde aruzun “feilâtün feilâtün feilün” kalıbı kullanılmıştır.

İkinci bölüm 282 beyitten oluşan “Enbiyâ Hilyesi”dir. Girişte 32 beyitlik naat özelliği de gösteren ve sebeb-i telif olarak kabul edilebilecek bir kısım bulunmaktadır. Sonra 162 beyitte  Âdem, İdris, Nuh, İbrahim, İsmail, İshak, Lut, Yusuf, Eyyub, Musa, Davud, Süleyman, Yahya ve İsa peygamberlerin hilyelerine yer verilmiştir. Daha sonra aruzun “fâilâtün fâilâtün fâilâtün fâilün” kalıbıyla söylenmiş 71 beyitlik bir naat gelmektedir. Bu bölüm 17 beyitlik bir münacatla sona ermektedir.  Bu bölümde naat hariç yine aruzun “feilâtün feilâtün feilün” kalıbı kullanılmıştır. Müellif gerek “Hilye-i Çehâr Yâr-i Güzîn” gerekse “Enbiyâ Hilyesi”nin sebeb-i telifini anlatırken Hâkânî’nin Hilye’sine atıfta bulunarak ona olan hayranlığını dile getirmiştir.

Üçüncü bölüm 292 beyitten oluşan “Mi’râcü’n-Nebî”dir. Aruzun “mef’ûlü mefâilün fe’ûlün” kalıbıyla söylenmiş 23 beyitlik manzum bir girişin ardından İsra vaktinin tayinini konu alan kısa mensur bir açıklamaya yer verilmiştir. Daha sonra aruzun “feilâtün mefâilün feilün” kalıbıyla yazılmış “Kıssa-i İsrâ”, Cebrail’in gelmesi, şakku’s-sadr olayı ve Burak'ın tasviri gelmekte olup 118 beyittir. Yolculuğun başlaması ve miracın vasıfları "mefâilün mefâilün fe'ûlün" kalıbıyla 23 beyitle anlatılmaktadır. Hz. Peygamber’in göğe çıkarılması, Cebrail ile beraber göğün katlarını görmesi, namazın farz kılınması gibi konular aruzun “fâilâtün fâilâtün fâilün” kalıbıyla söylenmiş 128 beyitte anlatılmakta ve miraciyye bitirilmektedir.

Eserin en sonunda ise Tirmizî’nin şemailinden söz eden ve alıntılarda bulunan mensur bir kısım ile müellifin “feilâtün feilâtün feilün” kalıbıyla yazılmış 12 beyitlik bir münacatı yer almaktadır.

Mensur kısımlar dışında genel olarak sade bir dille kaleme alınan eserin bilinen tek nüshası Ankara Milli Kütüphane Yazmalar Koleksiyonunda TY 3559 arşiv numarasıyla kayıtlı olup toplam 24 varaktır. Eserin adı kütüphane kaydında Müntehâb-ı Şemâ’ilü’n-Nebeviyye, birtakım çalışmalarda ise Hilyetü’ş-Şerîfe ve’n-Na’tu’s-Seyyime (bk. Yalçın 2018: 19) şeklindedir. Fakat eserin yazma nüshası incelendiğinde ikinci bölümün temmet kaydında geçen ifadeden eser adının Hilyetü’ş-Şerîfe ve’n-Na’tü’l-Besîme şeklinde olduğu ve bu adın da eserin genelinin değil sadece söz konusu bölümün adı olduğu görülmektedir.

Eser üzerine bir bitirme tezi (Ertemur 1998) ve bir yüksek lisans tezi hazırlanmıştır (Yalçın 2018).

Şairin biyografisi için bk. "Şâkir/Tevfîk, Abdullah b. Mustafâ Elbistânî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sakir-tevfik-abdullah-mustafa-elbistani