Karamanlı Türkçesiyle yazılmış, İstanbul'un fethini konu edinen bir tarih metni.

Anadolulu Ortodoks Hristiyanların konuştuğu Karamanlıca (Yun. Καραμανλήδικα) ya da akademik adıyla Karamanlı Türkçesi, Yunan alfabesiyle yazılan Türkçedir. Karamanlıca külliyat içerisinde dinî, tarihî ve edebî konulu kitaplar, dergi ve gazeteler geniş yer tutar. Tarih kitapları arasında fetihname konusunda üç kitap tespit edilmiştir. Bunlardan en eskisi olan Misailidis’in hazırladığı eser günümüze ulaşmamıştır. İkincisi İordanis İ. Limnidis’in çevirisi olan fetihnâme, A. D. Mordtmann’dan hazırladığı Osmanlı tarihinin özeti olup 1909’da İstanbul’da basılmıştır. Sonuncusu ise yine 1909’da İstanbul’da basılan A. Athanasios Simenonidis’in Feth-i Konstantiniye adlı eseridir.

Eserin kapağında muharrir olarak adı geçen Arhimandritis Athanasios Simeonidis (Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Συμεωνίδης) hakkında kaynaklarda herhangi bir bilgiye rastlanılmaz. Simeonidis kitabının girişinde kendisinden “Konya eyaletinin Nevşehir kazasının Aşağı Mushara Mahallesi’nden Berber Yosif Ağa’nın oğlu” olarak bahseder. Eserin dilinden özellikle Arapça ve Farsça kelime ve tamlamaların yoğun olarak kullanılışından kendisinin iyi eğitimli bir Osmanlı aydını olduğu anlaşılır.

Doğulu ve Batılı birçok tarihçinin eserinden yararlanarak tarafsız bir tarih kitabı hazırlamaya gayret etmiş olan Simeonidis, gerek fetih dönemi ve gerekse fetih sonrası yazılan birincil kaynaklardan faydalanır. Fetih dönemi kaynakları arasında Halkokondilis’in Apodiksis İstorion’u (Tarihin Belgeleri), Niccolo Barbaro’nun Konstantiniye Muhasarası Ruznâmesi, Georgios Francis’in Chronicon Majus’u (Büyük Kronik), Mihail Dukas’ın Türk-Bizans Tarihi, Zorzi Dolfin’in Cronaca Della Famiglie Nobili di Venezia, e Della Stessa Citta Dalla Sua Origine Sino L’anno 1478 (Venedik’in Asil Aileleri ile Şehrin Kuruluşundan 1478 Yılına Kadar Kroniği) ve Kritovulos Tarihi bilinmektedir. Fetih sonrası kaynakları ise Hammer’in Osmanlı Tarihi, Gibbon’ın Doğu Roma (Bizans) İmparatorluğu Tarihi ile Hayrullah Efendi’nin Osmanlı Tarihi’dir.

Feth-i Konstantiniye genel olarak beş ana bölümden oluşur: İlk bölümde Sultan II. Mehmet’in tahta çıkışı, ikinci bölümde Hristiyan hükûmetleriyle yapılan anlaşmaların yenilenmesi, üçüncü bölümde Boğaz’da Rumelihisarı’nın inşası, dördüncü bölümde savaş için büyük toplar döktürülmesi ve beşinci bölümde İstanbul’un fethi gün-be-gün anlatılır. Simeonidis, eser boyunca Avrupalıların söz verdikleri hâlde Bizans’a yardım etmemeleri ya da her seferinde yardım karşılığında Ortodoksluğu terk edip Katolikliğe geçmelerini istemelerini öfkeyle anlatır. Ayrıca, genç yaşında “Fatih” unvanı alan Sultan II. Mehmet’ten övgüyle bahsederken diğer taraftan son anlarını üzüntüyle anlattığı İmparator Konstantinos’u “şehit” olarak tanımlar. Osmanlı Devleti vatandaşı olduğunun bilincinde olan Ortodoks bir yazarın kaleminden çıkan Feth-i Konstantiniye fetih araştırmalarına yeni bir bakış açısı kazandırır.