Sabûhî'nin şiirlerinin ihtiva ettiği eseri. Sâkıp Mustafa Dede, şairin bu eserini elifbânın harflerine göre yazmak istediğini ancak tamamlayamadan vefat ettiğini belirtmiştir. Eserdeki şiirler şairin Türkçe Dîvân’ının içine serpiştirilmiştir. Müellifin Türkçe Dîvân’ındaki Farsça kasidesi elifbânın elif ve gazelleri elif, be, te, dal harfleriyle yazılmıştır. Buna göre şairin Farsça Dîvân’ını tamamlayamadan vefat ettiği söylemi doğrudur. Türkçe Dîvân’da 93 beyit Farsça şiir bulunmaktadır. Bu şiirlerin nazım şekilleri ve beyit sayıları şöyledir: 20 beyitli 1 kaside, 5 beyitli 5 gazel, 7 beyitli 3 gazel, 6 beyitli 1 gazel, 9 rubai, 2 beyitli 1 kıta, 1 müfred.

Şairin tasavvuf zemini üzerine inşâ edilen gazelleri âşıkâne, rindâne ve hakîmânedir. Gazellerde sâkî, meygede, şarâb, mest, deyr-i muğân, meyhâne, câm-ı visâl gibi tasavvufî terimler kullanılmıştır. Farsça gazel söyleme noktasında başarılı olan şair, Mevlânâ, Hâfız-i Şîrâzî ve Zuhûrî-i Türşîzî’den etkilenmiştir. Bütün gazellerinde Sabûhî mahlasını kullanan şair bir gazelinde söz bilen Sabûhî’nin aslen Rum diyarından olduğunu, ancak şiirde Acem tarzından istifade ettiğini ifade etmiştir. Rubaileri âşıkane ve felsefîdir.  Sabûhî’nin Farsça şiirlerinde Sebk-i Hindî üslubunun etkili olduğu görülmektedir, ancak o bir Sebk-i Hindî şairi sayılmaz. Bu akımdan diğer şairler gibi etkilenmiştir.

Şairin biyografisi için bk. “Sabuhi, Şeyh Ahmed Dede”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sabuhi-seyh-ahmed-dede