Vecdî mahlası ile şiirler kaleme almış olan Dîvân-ı Humâyûn kâtiplerinden Boğuk-zâde Abdülbâkî’nin tek eseridir. Nüshalar arasında farklılıklar göstermekle beraber yayıma hazırlanan Dîvânçe’de 1 tarih kasidesi, 2 müzeyyel gazel, 3 noksan gazel dâhil olmak üzere 70 gazel, biri kıt’a-i kebire olmak üzere 9 kıt’a, 6 rubâî, 18 muammâ ve 1 müfred yer almaktadır (Mermer 2002). Bu şiirlerin yekûnu ise 550 beyit civarındadır. Eserde yer alan tek kaside, Köprülü Mehmed Paşa için kaleme alınmış olup Yanova kalesinin fethi üzerine söylenmiştir. İki adet müzeyyel gazellerden ilki Şâmî-zâde (ö. 1098/1686)’ye diğeri ise şair Mezâkî (ö. 1087/1676)’ye sitayiştir.

Vecdî’nin gazelleri klâsik kaideye uygun olarak 5 veya 7’li beyitler hâlinde söylenmiştir. Şair, her harf için gazel söyleme geleneğine ise uymamış eserinde sadece 15 harfle gazel söylemeyi tercih etmiştir. Gazellerde redif kullanmayı önemseyen Vecdî’nin sadece 3 gazeli rediften yoksundur. Dîvânçe’de yer alan şiirlerde şair, en çok aruzun “hezec” bahrini kullanırken bunları sırasıyla “remel” ve muzârî” bahirleri izlemektedir. Her ne kadar klâsik Türk edebiyatının önde gelen şairlerinden olmasa da Vecdî, akıcı ve sade gazelleri ile 17. yy. Türk edebiyatında adı unutulmamış, tezkirelerde kendisinden sitayişle bahsedilen bir şair olarak anılmıştır. Güftî onun için “Osmanlı ülkesinin değişik söyleyişli bir şairi” lafzını kullanırken, Safâyî ise “asrının seçkin şairlerinden” biri olarak ondan bahsetmiştir. Şeyhî Mehmed Efendi onu “şiir ve inşâda mâhir” bir şair olarak kabul eder. Seyrek-zâde Mehmed Âsım ve İsmail Beliğ de şairin şiirlerinden çokça örnek vermiştir. Dîvânçe, muhteva olarak incelendiğinde şairin klâsik söyleyişe sahip bir edâ ile şiirler kaleme aldığı görülmektedir. Hâliyle Ziyâ Paşa’nın Harâbât’ında onun hakkında Nâbî (ö. 1124/1712) ekolüne mensup olduğunu söylemesi doğru değildir. Yer yer Sebk-i Hindî özelliği gösteren beyitler Dîvânçe’de bulunmaktaysa da şairi Sebk-i Hindî üslubu içerisinde de değerlendiremeyiz. O, dostlarından Mezâkî (ö. 1087/1676), Fehîm-i Kadîm (ö. 1057/1647), Cevrî (ö. 1065/1654), ve Neşâtî (ö. 1085/1674) ile birlikte şiirler söyleyen klâsik üslup sahibi bir şairdir. Vecdî, eserinde dostlarının şiirlerine nazireler söylemiş, devrin şairleri de Vecdî’ye nazireler kaleme almışlardır. Aşk, âşık, sevgili etrafında şiirleri ile şair, klâsik geleneğe bağlı bir yol izlemiştir. Bu açıdan değerlendirildiğinde şairin şiirleri “âşıkâne” ve “rindâne” olarak değerlendirilebilir.

Dîvânçe’nin bugüne kadar otuz dokuz nüshası ele geçmiştir. Çeşitli kütüphanelerde nüshaları bulunan eser, Fâik Reşâd tarafından 1289 ve 1308 tarihlerinde iki kere basılmıştır.

Eser, 28 nüsha üzerinden tenkitli metin olarak yayımlanmıştır (Mermer 2002). Ayrıca eser üzerinde bir adet lisans (İyidiker 1978), iki adet yüksek lisans tezi hazırlanmıştır (Sarı 1993, Yanmaz 1995).

Şairin biyografisi için bk. “Vecdî, Abdülbâkî.” Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/vecdi-abdulbaki