Şeyh Osman Bedreddîn’in eseri. Dîvânçe'de şaire ait 12 gazel, 2 mesnevi, 6 murabba, 7 kıt’a, 1 beyit bulunurken Nüzhet Efendi ve Bahâddîn Efendi’ye ait birer gazel bulunmaktadır. Ayrıca bu eserin son kısmında Osman Bedreddîn’in müritlerinden Harputlu Abdulhamid Hazmî, Sâdık Erzincânî, Ârif, Şems ve Seyyid Nizamoğlu mahlasını kullanan şairlerin şiirlerine de yer verilmiştir. 19. yüzyıl mutasavvıf şairlerinden Erzurumlu Osman Bedreddîn’in ilim ve irfan noktasında gelişmesinde mürşidi Şeyh Mahmud Sâminî’nin büyük katkısı olduğu Dîvânçe'deki şiirlerinden anlaşılmaktadır. Bu eserde Osman Bedreddîn’in din ve tasavvufla ilgili düşüncelerini sade ve anlaşılır bir dille ifade ettiği görülür. Şiirlerde Allah sevgisi, Allah’ın isim ve sıfatları, Peygamber aşkı, tasavvufun ne olduğu ve gayesi, nefsin terbiye edilmesinde mürşidin önemi, varlığın gayesi, insanın görev ve sorumlulukları, dünyada ve ahirette mutlu olmanın sırları vb. konular dile getirilir. Dîvânçe'nin son kısmında Osman Bedreddîn’in müritleri tarafından kaleme alınan şiirlerde de içerik, aynı minval üzeredir.

Bu eserin orijinal el yazması, Şeyh Osman Bedreddîn’in ailesi tarafından tarafımıza ulaştırılmıştır. Bir deftere el yazısıyla yazılan bu şiirlerin hangi tarihte ve kim tarafından tertip edildiğine dair bir bilgi bulunmamaktadır.