Asıl adı Mehmed olan fakat babasının ismi sebebiyle "Ârif-zâde" lakabıyla tanınan 18. yüzyıl divan şairlerinden Âsım’ın eseri. Âsım’ın tespit edilebilen tek eseri Dîvânçe’dir. Çınar (2009, 2013) tarafından tenkitli metin olarak neşredilen Dîvânçe’de, 8 tahmis, 16 kıta (5’i tarih), 49 gazel, 2 mesnevi (1'i Tuhfetü’z-Zenân adlı 80 beyitlik mesnevi), 6 şarkı, 45 müfret, 4 rubai, 1 murabba, 1 müseddes, 8 nazm olmak üzere 140 şiir vardır. Eserin iki yazma nüshası vardır: Millî Ktp. Yz. A. 6868 ve Millî Ktp. Yz. A. 8862. 18. yüzyılda Nedîm’in (ö. 1143/1730), birçok şair üzerinde olduğu gibi Âsım’ın şiirlerinde de büyük tesiri vardır. Âsım da bir beytinde bunu; "Var Âsımın karâbeti tab‛-ı Nedîm ile / Benzer edâsı bir birine bir diyârlıdır" şeklinde ifade etmiştir.

Âsım, tasavvufî bir eğitimden geçmiş olmakla birlikte, Dîvânçe’sindeki şiirlerinde tasavvufi bir eda sezilmez. Şiirlerindeki tasvirler genellikle dışa dönüktür. Aşkını ifade ediş biçiminde, “Nedîmane söyleyiş” bir başka ifade ile “şuhane” bir eda sezilir. Dîvânçe’deki bazı şiirleri -özellikle şarkıları- oldukça sadedir. O, şiirlerinde kendine ait bir  üslup oluşturma gayreti içinde olsa da, bu vadide taklitten öteye geçememiştir.

Şairin biyografisi için bk. “Âsım Ârifzâde Mehmed”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/asim-arifzade-mehmed