II. Bâyezîd devrinde İstanbul kadılığına kadar yükselmiş bilgin Mustafâ bin Evhâdüddîn Yarhisârî'nin (ö. 911/1505/06) Me'âlî mahlaslı oğlu Mehmed'in şiirlerinin toplandığı eser. 16. yüzyıl tezkirelerinde babasına nispeten Yarhisâr-oglı ve köseliğinden dolayı Köse Me'âlî lakabıyla anılan Me'âlî'nin kaynaklarda divan sahibi olduğu belirtilir. Şuarâ tezkiresini Meâlî'nin ölümünden yaklaşık on yıl sonra yazan Latîfî, Me'âlî'nin bir divanı olduğunu (Canım 2000: 492),  Tezkiresini Meâlî'nin ölümünden yaklaşık 65 yıl sonra yazan Riyâzî ise divanından iki beyit kaydettiğini aktarmıştır. Buna karşılık Riyâzî'den yaklaşık on beş yıl önce Gelibolulu Mustafâ Âlî, Me'âlî'nin mükemmel bir divana sahip olduğunu ama bunun elde olmadığını kaydeder (İsen 1994: 271). Diğer yandan Âşık Çelebi Me'âlî'nin ölümünden yaklaşık 30 yıl sonra onun mizahi kedi mersiyesinin ve hezellerinin ünlü ve mecmualarda yazılı olduğunu belirtmişti (Kılıç 2010: II/762). Dîvân'ı pek bilinmese bile bir sıra şiirinin oldukça geniş bir çağdaş okuyucu kitlesi tarafından tanındığı ve mecmualara dahil edildiği varsayılabilir. Örneğin Edirneli Nazmî Mecma‛u'n-Nezâir'ine Me'âlî'nin yaklaşık 75 nazire gazelini dahil etmiştir (Ambros 1982: XX-XXI). 

Me'âlî'nin Süleymaniye Kütüphanesi'nde bulunan Dîvân'ının eksik nüshası ile çeşitli mecmualar taranarak toplanan diğer şiirlerini içeren Ambros'un yayını, bir eksik kaside, birkaçı eksik olan 270 gazel, sekiz murabba, biri Arapça 37 kıt'a, ikisi Farsça beş tarih, 61 müfred ve bir destan içerir. Beş kasidesinin dördü medhiyye türü olup bunlara göre memduhu II. Bayezid (1448-1512) ve Yavuz Sultan Selim (1470-1520)'dir. Kasidelerinin birinde müvaşşah (akrostiş) sanatını kullanmıştır. Gazelleri genellikle âşıkane ve rindane tarzda dünyevi şiirlerdir. Me'âlî, gazellerindeki laubali nüktelerle bu idealist lirik türün üslubunda değişikliğe yol açan ilk şairlerden biridir (Ambros 2018). Laubali olmayan cana yakın mizahına en iyi örnek ise kedisine yazılmış ünlü mersiyedir. Şairin şakacı mizacını, kendi fizikî görünümüyle −köseliği, burnunun büyüklüğü ve zayıflığı ile− alay eden şiirleri de yansıtır. Şimdiki bilgilere göre hece vezninde şiir yazan ilk divan şairidir: Anadolu'da Şahkulu isyanı (1511) hakkında sekiz heceli semai tipinde bir destan yazmıştır.

Me'âlî'nin kendine has bir üslubu en çok gazellerinde görülmektedir. Özellikle gazellerinde oldukça sade ve genel olarak anlaşılır bir dil kullanmış, şiirlerine deyim ve atasözleri dahil etmiş ve yer yer konuşma diline yakın bir üslup yaratmıştır. Nükteci ve ironik mizaçta olan Me'âlî, aşk ve cinsellik konusunda çok şakacı ve açık sözlüdür. Mizahı zarif bir şekilde olmakla birlikte laubaliliğe eğilimlidir. Gazellerinde edep sınırını aştığı zaman da kabalaşmaz, incelikle alay eder; bu alay satirik degil, ironik ve muziptir. Me'âli, gazellerinde ince mizah ve açık cinsel bahis ile nükteli âşıkâne bir tarz yaratmıştır.

Me'âlî Dîvânı'nın metnini ilk olarak Edith Ambros, Me'âlî ve eseri hakkında ayrıntılı bir incelemeyle birlikte yayınlamıştır (1982). Hakan Taş da Me'âlî Dîvânı'nı (2015) bir dizinle birlikte yeniden yayımlamıştır (2021).

Şairin biyografisi için bk. “Me'âlî”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü . http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/meali